«Μηχανές, τοπία, κτίρια ή άνθρωποι, ελάχιστη σημασία είχε: καθένα από αυτά, ακόμα και η πιο γοητευτική χωριάτισσα ή το πιο συγκινητικό παιδί, εμφανίζονταν ως υλικά συστήματα σε αέναη αλληλεπίδραση. Ήταν καταλύτες, μετατροπείς, μετασχηματιστές, δέκτες και πομποί κινήσεων, των οποίων άλλαζαν την ταχύτητα, την κατεύθυνση και την τάξη, καθιστώντας δυνατή την εξέλιξη της ύλης προς καταστάσεις λιγότερο «πιθανές», πραγματοποιώντας αλλαγές δυσανάλογες με τις ιδιαίτερες διαστάσεις τους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Βερτόφ έβλεπε τα όντα σαν μηχανές, αλλά μάλλον ότι οι μηχανές είχαν «καρδιά», και «κινούνταν, σείονταν, αναπηδούσαν και φεγγοβολούσαν», ακριβώς όπως οι άνθρωποι, με διαφορετικές κινήσεις και υπό διαφορετικές συνθήκες αλλά πάντα σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους.»
Ο Ζιλ Ντελέζ για τις μετατροπίες του Τζίγκα Βερτόφ. Οι μηχανές του Βερτόφ ήταν έτοιμες να θυσιάσουν τη φύση τους για έναν ανώτερο σκοπό. Η μη ανθρώπινη ύλη και το υπερανθρώπινο μάτι της μηχανής συναντιούνται στο διάστημα, στην κίνηση. Αυτός είναι ο κινηματογράφος του Βερτόφ.
