Τρίτο μέρος των σύντομων αξιολογήσεων των ταινιών μικρού Μήκους του 45ου Φεστιβάλ Δράμας.

Εθνικό Διαγωνιστικό

«Δάφνη», Τώνια Μισιαλή

Η Δάφνη αλλάζει τον ένα σεξουαλικό σύντροφο μετά τον άλλον, αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανοποιημένη, τουλάχιστον όχι με αυτό που πίστευε ότι χρειαζόταν. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να νιώσει λίγη στοργή;

Ενέργεια και ρυθμός σε μια απλή ιστορία. Ναι μεν λέγεται με πάθος, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αδύναμο.

«ENOMENA», Φαίδρα Βόκαλη

Δύο έφηβα κορίτσια, που πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο αλλά προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, γνωρίζονται σε μια σχολική εκδρομή στο ενυδρείο και ανακαλύπτουν ότι αυτά που τις ενώνουν είναι περισσότερα από όσα τις χωρίζουν.

Προβλέψιμο και επικεντρωμένο σε νεανικές ανησυχίες ελάχιστα ενδιαφέρουσες, με μια σεναριακή συνθήκη που ίσως να είχε περιθώρια ανάπτυξης, όμως χάθηκαν στο νερό του ενυδρείου.

«Καναρίνι», Χρυσούλα Κοροβέση, Μάριος Γαμπιεράκης

Ένα καναρίνι γεννιέται σε αιχμαλωσία ανάμεσα σε στοιβαγμένα κλουβιά με πουλιά. Ένας ανθρακωρύχος βιώνει τη σκληρότητα και τον κίνδυνο της εργασίας. Οι δύο τους συναντιούνται και πλέκουν μια σχέση συντροφικότητας, μέχρι που ένα βίαιο επεισόδιο θα διακόψει τη ρουτίνα τους και θα τους ξυπνήσει.

Κινούμενα σχέδια με stop motion συνδυάζονται εδώ. Αρκετά σκοτεινό και δύσκολο να παρακολουθηθεί. Ο ηχητικός σχεδιασμός, ωστόσο, εμπνευσμένος.

«Αναμνήσεις μιας εφηβικής καταιγίδας», Σοφία Γεωργοβασίλη

Η Άννα συνοδεύεται στο σχολείο από τη μητέρα της, λίγο πριν ξεσπάσει ένας κυκλώνας πάνω από την πόλη. Το κορίτσι το σκάει από το σχολείο και με τη βοήθεια του φίλου της βρίσκονται σ’ένα νοσοκομείο. Εκεί η Άννα θα αντιμετωπίσει το γεγονός που θα τη συνοδεύσει από την εφηβική στην ενήλικη ζωή της.

Κάπως έτσι είναι ο σπουδαίος κινηματογράφος. Ισορροπία στα εκφραστικά μέσα, εκφραστική εσωτερικότητα, σπουδαία φωτογραφία, ερμηνείες που πείθουν. Όσο για το θέμα: χτυπά κέντρο με λιτότητα άλλα και με ορμή.

«Όχι αύριο», Αμέρισσα Μπάστα

Ο Μιχάλης έχει μόλις 24 ώρες για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του και να ξαναφτιάξει τις σχέσεις του με τους κοντινούς του ανθρώπους. Το ίδιο βράδυ γνωρίζει μια κοπέλα. Το μόνο που εύχεται είναι να μην έρθει ποτέ το επόμενο πρωί.

Παρουσιάζει μια συμπαγή πραγματικότητα, που εν μέρει υπονομεύεται από το αποκαλυπτικό φινάλε. Με εναλλαγές στο ρυθμό, πιστό στην ιστορία που θέλει να πει, όμως δεν παύει να μοιάζει με πολλά αντίστοιχα φιλμ.

«Παπαρούνες και Πάπιες», Χριστίνα – Καλλιρρόη Γαρμπή

Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου απαγορεύεται αυστηρά το κολύμπι. Αυτό δεν αποθαρρύνει την Κατερίνα, η οποία είναι ερωτευμένη με τη θάλασσα. Τι θα συμβεί όταν θα ξοδέψει όλα της τα χρήματα στα πρόστιμα;

Διάλογοι με βάρος, σχεδόν σοκαριστικοί . Η ταινία επιτυχημένα φτιάχνει ένα περιβάλλον αλλοτρίωσης, με τέτοιο βαθμό εξάπλωσης, που έχει μολύνει και τους κοντινότερους δεσμούς. Αποφεύγει τα κλισέ, σχολιάζει την επικαιρότητα και διαθέτει εκφραστική πρωταγωνίστρια. Από τις δυνατές ταινίες του φεστιβάλ.

«Στο Θρόνο του Ξέρξη», Εύη Καλογηροπούλου

Στην εργασιακή δυστοπία των ναυπηγείων του Περάματος, η χρόνια απαγόρευση της σωματικής επαφής έχει μετατρέψει τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις σε απόκοσμες προσομοιώσεις καταπνιγμένου αισθησιασμού που υπερβαίνει τα ετεροκανονικά στερεότυπα της επιθυμίας.

Το κλειστό σύμπαν που δημιουργεί σε συνδυασμό με τη συνθήκη της απαγόρευσης της σωματικής επαφής προκαλεί ενδιαφέρον. Τα απόνερα του Weird Wave είναι ακόμα εδώ, όμως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ταινία στερείται αρετών. Μια από αυτές είναι ο Γιώργος Μαζωνάκης (!) σε ρόλο αφηγητή – η αλήθεια είναι όχι με την καλύτερη άρθρωση – και πρωταγωνιστή.

«Τελευταία Πνοή», Χάρης Ραφτογιάννης

Μία γυναίκα εξασθενεί. Ένας άντρας προσπαθεί να την προσεγγίσει. Γύρω τους, ένας θανατηφόρος ιός.

Αν είσαι δημιουργικός, μπορείς να εντάξεις το δύσμορφο πανδημικό αξεσουάρ – τη μάσκα – στην ιστορία της ταινίας σου. Αυτό κάνει ο Χάρης Ραφτογιάννης στην Τελευταία Πνοή, κάτι στο οποίο αποτυγχάνουν αρκετοί σε άλλες ταινίες που διαγωνίζονται στη Δράμα. Η ταινία έχει ζωή, φαντασία και επιτέλους σημαίνον μοντάζ. Οι γκονταρικές τριχρωμίες – παραδόξως – επιτυχημένες.

«The Last Journey», Στηβ Κρικρής

Το τελευταίο ταξίδι ενός ναυτικού, του Αντρέα, που βγαίνει στη σύνταξη και έχει ξοδέψει όλη τη ζωή του στις θάλασσες.

Η μυστηριακή δύναμη της θάλασσας μέσα από μια απλή ιστορία.

«tokakis ή What’s My Name», Θάνος Τοκάκης

Ο Θάνος Τοκάκης ξεκινά μια stand up comedy περιοδεία στην επαρχία προκειμένου να δείξει στον κόσμο πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το κοινό που δεν μπορεί να ξεχάσει την τηλεοπτική του εμφάνιση αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό που τον πιέζει να φτάσει στην επιτυχία.

Ξεκαρδιστικό αυτοσαρκαστικό ντοκιμαντέρ. Με πολύ καλές στιγμές.

Leave a comment