Βλέπουμε τις ταινίες μικρού μήκους του αγαπημένου Φεστιβάλ Δράμας και τις αξιολογούμε εν συντομία.
30 ταινίες διαγωνίζονται στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα, 20 στο Εθνικό Σπουδαστικό, 15 στο Διεθνές Διαγωνιστικό, 14 στο Διεθνές Σπουδαστικό, 12 στο Short and Green και 20 στο Διεθνές Animation.
Εθνικό Διαγωνιστικό
«11.20 π.μ.», Δημήτρης Νάκος
H Όλγα, μία οικιακή βοηθός με καταγωγή από την Αλβανία, θα βρεθεί σε ένα από τα σπίτια, στα οποία εργάζεται στη σωστή στιγμή, ή μήπως τη λάθος;
Στην ταινία ξεχωρίζει η φωτογραφία, υπεύθυνος της οποίας είναι ο Διευθυντής Φωτογραφίας, Γιώργος Βαλσάμης με εξαιρετικές δουλειές και στο παρελθόν. Πρόκειται για έναν αδέξιο σχολιασμό της επικαιρότητας που θυμίζει σκετσάκι από τον Ηλία του 16ου. Ο υπέρμετρα κακός χαρακτήρας που υποδύεται ο Γιάννης Τσορτσέκης καθιστά ακόμα πιο αδύναμη την ταινία.
«5p.m. Seaside», Valentin Stejskal
Στα 40α γενέθλιά του, ο Νίκος, ένας µοναχικός οδηγός φορτηγού, φτάνει σε µια αποµακρυσµένη παραλία. Είναι εκεί για να συναντήσει τον παλιό του έρωτα, Χρήστο, τον οποίο έχει να δει απο όταν ήταν µαζί στο στρατό.
Αρκετή αμηχανία στο «5p.m. Seaside», καθώς κάποιο παράξενο παιχνίδι ανάμεσα σε δυο παλιούς εραστές λαμβάνει χώρα. Επιμελημένη φωτογραφία, λίγοι διάλογοι, όχι πολλά αυτά που μπορεί να καταλάβει ο θεατής.
«FAULT», Kατερίνα Παπαναστασάτου
Μπορούν να συγχωρεθούν όλα τα λάθη; / Ο Γιωργής κατεβαίνει στην Αθήνα παραμονές της δίκης της εγγονής του και κάνει ό,τι μπορεί για να τη βοηθήσει ώστε να εξιλεωθεί ο ίδιος για όσα της είχε κάνει στο παρελθόν.
Παραλλαγή πάνω σε μια εικόνα από το θεατρικό έργο «Τα μάτια τέσσερα» του Γιάννη Τσίρου. Ακραία μελοδραματικό, χωρίς ειρμό και με συμπεράσματα που μόνο από τη σύνοψη της ταινίας μπορεί κανείς να βγάλει. Αδικαιολόγητα cross-fade στην περιπλάνηση του Γιωργή (Δημήτρης Καταλειφός) στην Αθήνα και μια τελευταία σεκάνς σπουδαστικού χαρακτήρα.
«Τσίχλα- τσιγάρο», Αντζελίκα Κατσά
Μια νεαρή μητέρα και η κόρη της, ένα υπερκινητικό, γεμάτο ορμή κοριτσάκι, θα αναγκαστούν να «μεγαλώσουν» απότομα. Ένα πρωινό θα αφήσουν πίσω τους ό,τι τους ήταν οικείο και θα ξεκινήσουν οδικώς για τη Σερβία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας, χωρίς εξηγήσεις και αντίο.
Ευαίσθητη προσέγγιση σε ένα θέμα όχι πρωτότυπο. Η σκηνοθετική προσέγγιση ώριμη στην πρώτη δουλειά της Αντζελίκας Κατσά (διακρίναμε χρήση του βάθους πεδίου), η οποία συνεργάζεται με γνωστά και αγαπητά ονόματα του χώρου, όπως ο Στέργιος Πάσχος και ο Γιώργος Γούσης, ενώ ακόμα μία εξαιρετική δουλειά μας δίνει ο Διευθυντής Φωτογραφίας Γιώργος Κουτσαλιάρης. Ταινία που αξίζει να διακριθεί στο φεστιβάλ.
«Homo Perfectus», Άλκη Πολίτη
Στην Αθήνα του ’21 ετοιμάζεται το πρώτο ανδροειδές ρομπότ της αγοράς, ο Τζόνι, με σκοπό να τελέσει τον τέλειο σύντροφο της influencer Γιούλας Τρύφωνα. Ο γάμος γίνεται, και η Γιούλα σταδιακά βρίσκεται να αναζητά κάτι που ο Τζόνι δεν είναι προγραμματισμένος να της προσφέρει.
Ενδιαφέρον στήσιμο, με χιούμορ και ερωτήματα για τη σύγχρονη κοινωνία. Φέρνει στο μυαλό – ίσως παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε – το επεισόδιο “Be Right Back” από το Black Mirror. Δεν αναιρείται όμως η φρεσκάδα που αποπνέει το Homo Perfectus.
«Η Κούρσα», Γιώργος Λεοντακιανάκος
Ο Φρίξος, ένας κυκλοθυμικός ταξιτζής, βιάζεται να πάει να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Δεν θα πάει ούτε στη μάνα του αν και της το είχε υποσχεθεί. Το ταξίδι στον χρόνο που θα κάνει με την 90χρονη κυρία Έλλη όμως, θα τον πείσει να αναδιατάξει τις προτεραιότητές του.
Αμπελοφιλοσοφίες μέσα από νοσταλγική διάθεση, που κλείνοντας δίνει μια εσάνς διαφήμισης-δυσφήμισης Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων σε δευτεροκλασάτο αθηναϊκό κανάλι. Ο Μάκης Παπαδημητρίου παραμένει άξιος λόγου, όμως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Εξαιρετική αφίσα, πολύ καλύτερη από την ταινία.
«Σήμερα Ήθελα», Βασιλίνα Κατερίνη, Σελήνη Παπαγεωργίου
Θραύσματα έρωτα σε ένα αέναο ταξίδι μνήμης ή ψάχνοντας την αιωνιότητα που μας ανήκει.
Ταινία χωρίς συνοχή, με διάθεση να μιλήσει για τον χρόνο, μονομερώς χρησιμοποιώντας ένα voice over με ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, που περισσότερο αποσυντονίζει, παρά προσφέρει. Με το κλισέ της χαμένης πρωταγωνίστριας στο πάρτι να μας υποδέχεται στην ταινία, τίποτα καλό δεν προμηνύεται.
«Γιάμα», Ανδρέας Βακαλιός
25η Μαρτίου. Ενα κορίτσι βάζει μια μικρή φωτιά και λέει ένα μικρό ψέμα για τον Βλαντ. Τα μικρά ψέματα ξεφεύγουν εύκολα. Το ίδιο και οι μικρές φωτιές.
Ρεαλιστικό και ωμό, χαρακτηρίζεται κυρίως από το τολμηρό μοντάζ στη σκηνή του κυνηγητού του μικρού Βλαντ. Χωρίς εξάρσεις λέει την ιστορία που θέλει, δίχως όμως κάποια περαιτέρω συγκίνηση.
«KIDDO», Μιχάλης Κίµωνας
Τέσσερα παιδιά ερμηνεύουν την ιστορία καταστροφής δύο μεσήλικων ζευγαριών.
Οι ηθοποιοί μοιάζουν περισσότερο με κούκλες παρά με παιδιά. Πρόκειται για μια ιστορία διαδοχικών αποκαλύψεων που προκαλούν αμηχανία. Οι παράλογες πράξεις των πρωταγωνιστών προκαλούν αβίαστο γέλιο. Εξαιρετική η φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα, συγκλονιστική σκηνογραφία. Να τη δείτε!
«Χλώριο», Θάνος Ψυχογυιός
Το κορίτσι περνάει τη μέρα στην πισίνα. Τα μάτια του τσούζουν από το χλώριο στο νερό. Τα μάτια του άνδρα είναι κι αυτά κόκκινα αν και περνάει τη μέρα στο δωμάτιό του. Ο ήλιος λάμπει. Το σπίτι είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Ένας πατέρας και μία κόρη που κρύβονται.
Ο πατέρας δεν έχει καμία σχέση με την κόρη του. Όλα αυτά εκφράζονται με εναλλασσόμενα πλάνα πατέρα και κόρης σε μια αχανή μπρουταλιστική βίλα. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με βίντεο αρχιτεκτονικού περιοδικού, ωστόσο είναι καλά κινηματογραφημένη. Είναι απορίας άξιον τι οδήγησε την επιτροπή του Μικροφίλμ να χρηματοδοτήσει το σενάριο αυτό, πόσω μάλλον όταν οι ταινίες που παράγονται από το εν λόγω πρόγραμμα είναι σεναριοκεντρικές. Άγνωσται αι βουλαί της επιτροπής, και των επιτροπών εν γένει.
