Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Πρωταγωνιστούν: Μία Φάροου, Τζεφ Ντάνιελς, Ντάνι Αιέλο
Παραγωγή: ΗΠΑ, 1985
Διάρκεια: 82΄
Η Σεσίλια (Μία Φάροου) βιώνει δύσκολες καταστάσεις τόσο μέσα στο γάμο της όσο και στον εργασιακό χώρο της. Ήρεμη και σχεδόν καταθλιπτική ανέχεται τον τζογαδόρο – σκληρό άντρα της, το Μονκ (Ντάνι Αιέλο). Βίαιος απέναντί της και άφαντος καθημερινά, προκαλεί μόνο θλίψη στη ζωή της. Αναζητά κάτι που θα την ταράξει ώστε να ενθουσιαστεί πάλι στη ζωή της. Όλα αυτά τα κενά προσπαθεί να τα μετριάσει μέσω του αθεράπευτου ρομαντισμού που τη διέπει και γίνεται αρκετά πιο έντονος μέσω της έλξης που έχει για τις κλασικές ταινίες Χόλυγουντ του ’30 που παρακολουθεί ανελλιπώς.
Στο αγαπημένο στέκι της, το τοπικό σινεμά «Jewel», θα πάει να δει τη νεοφερμένη ταινία «Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου». Η Σεσίλια «ζει» το φιλμ και ονειροπολεί μονίμως μέσα από αυτό. Ο ενθουσιασμός και η δίψα της την οδηγεί να το δει για 5η συνεχή φορά. Ξαφνικά και ενώ η πλοκή της ταινίας κυλλά, ένας δευτεραγωνιστής ονόματι Τομ Μπάξτερ (Τζεφ Ντάνιελς) μεταφέρεται στην αληθινή ζωή, βγαίνοντας μέσα από το φιλμ για να ζήσει το τώρα γοητευμένος από αυτήν. Όλο αυτό που ζει περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν ερωτεύεται τον πραγματικό ηθοποιό που τον ενσαρκώνει όταν τον συναντά εντελώς τυχαία.
Πραγματικός μαέστρος στη συγγραφή ευφάνταστων – πρωτότυπων σεναρίων ο Γούντι Άλεν. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό τόσο ομαλά που η ροή της ταινίας τρέχει αβίαστα μπρος στο βλέμμα του θεατή δίχως μπερδέματα. Καταφέρνει για πολλοστή φορά να μην κουράζει το θεατή του και να μπορεί να διαχειριστεί εξαίσια σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (εν αντιθέσει με την πλειάδα των περισσότερων σύγχρονων ταινιών που αδυνατούν να πετύχουν κάτι τέτοιο) ένα τέτοιο φανταστικό σενάριο, χωρίς να πλατειάσει. Σταθερές αξίες οι έξυπνοι διάλογοι του και η επιλεκτική μουσική σε όλες τις σκηνές που δίνει το vintage στυλ ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της ταινίας. Για ακόμα μία φορά πρωταγωνιστεί η μούσα του, Μία Φάροου, δίνοντας επίσης την ευκαιρία για έναν κεντρικό ρόλο, ανακαλύπτοντας τον τότε εξαιρετικό νεαρό κωμικό Τζεφ Ντάνιελς.
Σύμφωνα με την πρόσφατη αυτοβιογραφία του («Σχετικά με το τίποτα»), ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης συγκαταλέγει την εν λόγω ταινία στις αρτιότερες δημιουργίες του τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά. Μολονότι στα τόσα χρόνια πορείας του έχει χαρίσει μεγάλες επιτυχίες στους απανταχού σινεφίλ, εξαιτίας ενός ιδιαίτερου τρόπου αφήγησης και σεναριακών πλοκών, ξεχωρίζει τούτο το φιλμ. Πιο απλά το υπεραγαπά. Οι αναμνήσεις του από το σινεμά – λάτρευε να πηγαίνει ως παιδί και έφηβος και να παρακολουθεί τις νέες ταινίες που βομβάρδιζαν κάθε εβδομάδα τα κλειστά θέατρα της Νέας Υόρκης – αναβιώνουν στα μάτια της Σεσίλια. Οι ταινίες του τότε υπέρλαμπρου Χόλυγουντ τον έχουν επηρεάσει βαθύτατα και βρίσκει πολλές φορές αφορμή να το υπενθυμίζει μέσα από τις ταινίες του. Τελικά αποδεικνύει ότι αυτό που έχουν πει ως κλισέ απόφθεγμα αρκετοί καλλιτέχνες ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια: Ζωγραφίζω, γράφω, γυρνώ ταινίες μέσα από αυτά που είδα και έζησα…
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
