Σκηνοθεσία: Άκι Καουρισμάκι
Σενάριο: Άκι Καουρισμάκι
Πρωταγωνιστούν: Αντρέ Βιλμς, Μπλοντέν Μιγκέλ, Κάτι Ούτινεν, Ζαν-Πιέρ Νταρουσέν
Παραγωγή: Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, 2011
Διάρκεια: 93΄
Η Χάβρη γίνεται το μέρος της εσωτερικής μετανάστευσης του Μαρσέλ (Αντρέ Βιλμς). Πρώην αποτυχημένος, περιθωριακός συγγραφέας βρίσκει καταφύγιο εκεί. Περιπλανιέται μόνιμα στη πόλη για να κερδίσει με αξιοπρέπεια το μεροκάματό του ως λούστρος. Η ζωή του κυλά ήρεμα ανάμεσα στο τρίπτυχο δουλειά, σπίτι και στο μπαρ – στέκι του.
Η τυπική καθημερινότητά του διακόπτεται απότομα, όταν στο διάβα του συναντά τον Ίντρισα (Μπλοντέν Μιγκέλ). Ένα παιδί – φυγάς που θέλει να βρει ως μετανάστης την πηγή της ζωής στο Λονδίνο, καθώς εκεί βρίσκεται και η μητέρα του. Το παιδί, μαζί με την αναπάντεχη, σοβαρή επιδείνωση της υγείας της γυναίκας του Αρλετί (Κάτι Ούτινεν), θα τον ωθήσουν να κινηθεί γρήγορα και να κάνει τα πάντα ώστε να βρει λύση να το φυγαδεύσει. Η προσπάθειά του δυσχεραίνεται προσωρινά από τον επιθεωρητή Μονέ (Ζαν-Πιέρ Νταρουσέν) που παλεύει να του κάνει τη ζωή δύσκολη, λόγω των ήδη αυστηρών εντολών που έχει λάβει από ανώτερα κλιμάκια.
Ο σκηνοθέτης σε τούτη τη γλυκόπικρη κωμωδία για ακόμα μία φορά θα λειτουργήσει με βάση τις ευαισθησίες του και θα χαράξει, όπως στο σύνολο των ταινιών του, τη γραμμή που καταλήγει στον άνθρωπο. Σκηνοθετεί με λατρεία τους ανθρώπους που μέσα στη πολιτισμένη, σύγχρονη ζούγκλα δεν έχουν παρατήσει ακόμα την υπόθεση της ζωής και με τη παραμικρή ευκαιρία το αποδεικνύουν έμπρακτα, δίχως ανταλλάγματα. Λάτρης στο να θίγει – καυτηριάζει με το μοναδικό ύφος του – μέσα από τους διαλόγους – σύγχρονα προβλήματα, καταφέρνει μέσα από το μικρό Ίντρισα να προσεγγίσει το μεταναστευτικό ζήτημα. Σε μία Ευρώπη που μαστίζεται επί χρόνια από το μείζον αυτό θέμα, δίχως να βρίσκεται λύση, ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το ζήτημα με σκωπτική διάθεση. Παράλληλα, δεν απομακρύνεται από το ουσιαστικό νόημα που θέλει να αποπερατώσει, μέσα από την προσπάθεια που καταβάλει ο Μαρσέλ για να δώσει την δικιά του πράσινη κάρτα λύτρωσης στο μικρό.
Η χρωματική παλέτα του σκηνοθέτη στα πλάνα του είναι ακόμα μία φορά χαρακτηριστική. Επιμελείται με προσοχή το ηχητικό κομμάτι του φιλμ με εξαιρετικά μουσικά κομμάτια που αγαπά. Κάντρι μουσική και μπλουζ επενδύσεις ταιριάζουν απόλυτα στα χρώματα των σκηνών και των καθημερινών λούμπεν ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Για να δημιουργήσεις στο συντακτικό μία πρόταση θες τρία απλά πράγματα. Υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο. Ο Άκι Καουρισμάκι το κατορθώνει αυτό περίτρανα στα έργα του αντικαθιστώντας τα με τις λέξεις, σενάριο, διάλογοι και ηθοποιοί, αγγίζοντας πάντα την απλότητα. Επειδή όμως σε μία ταινία το να πετύχεις το απλό χωρίς να μοιάζει απλοϊκό τείνει να είναι εξαιρετικά σπάνιο, αυτό που επιτυγχάνει, κάνει το έργο του αξιοπρόσεκτο στο πέρας των ετών, καθιστώντας τον έτσι έναν από τους πιο σπουδαίους σύγχρονους σκηνοθέτες.
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
