Παραγωγή: Ροζαλί Βαρντά
Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά, JR
Σενάριο: Ανιές Βαρντά, JR
Φωτογραφία: Ρομπέρτ Ντε Ανγκέλις, Κλερ Ντουγκέτ, Τζουλιά Φαμπρί, Νικολά Γκισετό, Ρομέν Λε Μπονιέκ, Ραφαέλ Μινεσότα, Βαλεντίν Βινιέτ
Μοντάζ: Μαξίμ Ποτσί-Γκαρσιά, Ανιές Βαρντά
Μουσική: Ματιέ Σεντίτ
Γαλλία, 2017
Διάρκεια: 89΄
To ντοκιμαντέρ ξεκινάει με την συνάντηση του φωτογράφου Τζέι Αρ με την αποκαλούμενη «Γιαγιά της Γαλλικής Νουβέλ Βαγκ» μία από τις καλύτερες και πιο σημαντικές σκηνοθέτριες όλων των εποχών, την Γαλλίδα σκηνοθέτρια Ανιές Βαρντά. Αφότου καταφέρνει να την πείσει, συνθέτουν ένα τρομερό δίδυμο αλληλοσυμπλήρωσης για το πρότζεκτ που θέλει να πραγματοποιήσει ο εκκεντρικός Γάλλος φωτογράφος.
Ξεκινούν μία μεγάλη περιπλάνηση μέσα σ’ένα βαν από την Βόρεια έως την Νότια Γαλλία με σκοπό να φωτογραφίσουν άτομα ώστε να δημιουργήσουν τεράστια φωτογραφικά πορτραίτα και κολάζ με πρωτότυπες ιδέες. Αναζητούν τα κόνσεπτ της εκάστοτε φωτογράφισης είτε τυχαία είτε πολύ συγκεκριμένα κάποιες φορές. Αντλούν τις ιδέες τους από τα μέρη που επισκέπτονται, καθώς επίσης επηρεάζονται από τις απόψεις και τις προσωπικές αναμνήσεις των ατόμων που διαμένουν εκεί παίρνοντάς τους πολύ ενδιαφέρουσες μίνι συνεντεύξεις. Με άξονα όλα τα παραπάνω πλάθουν και τις κατάλληλες σκέψεις για το τελικό αποτέλεσμα που θέλουν να επιδείξουν. Το βάθος της φαντασίας της Ανιές μαζί με τον Τζέι Αρ λειτουργεί εξαιρετικά και χαρίζουν μοναδικά καλλιτεχνικά αποτελέσματα σε διάφορα τελείως άκυρα μέρη δείχνοντας ότι η έμπνευσή τους είναι ανεξάντλητη. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν εκ νέου εικόνες και να ξυπνήσουν χαμένες αναμνήσεις πάνω σε πυρότουβλα άδειων σπιτιών ενός ολοκλήρου χωρίου που επιβίωνε από τα ανθρακωρυχεία. Με έναν εσωτερικό, ατέρμονο καλλιτεχνικό οργασμό, ένας αχυρώνας, άψυχοι γκρι τσιμεντένιοι τοίχοι εργοστάσιου, αρμεκτήριο ζώων, ένα παλαιό οχυρό σε μία παραλία, βαγόνια τρένου, μετατρέπονται σε κάτι ζωντανό που κουβαλάει πλέον πάνω του εικόνες που του αφαιρούν έστω και για λίγα λεπτά το άσχημο και χρηστικό κομμάτι τους, είτε πρόκειται για χώρο είτε για αντικείμενο.
Θα το χαρακτηρίζαμε ως ένα ντοκιμαντέρ δρόμου που μπορεί να διαιρεθεί και να αναλυθεί σε δύο διαφορετικά κομμάτια. Σκηνοθετικά, διαθέτει εξαιρετικά νατουραλιστικά πλάνα από τα περίχωρα της Γαλλίας. Πολύ ζωντανά χρώματα καθ’ όλη την διάρκειά του που σε προδιαθέτουν για την διάθεση για ζωή που πηγάζει μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης και δημιουργίας. Πόσο μάλλον όταν η τέχνη του κινηματογράφου βασίζεται στο μεγαλείο της εικόνας, μέσω της απαθανάτισής της από την τέχνη της φωτογραφίας. Γυρισμένο δύο χρόνια πριν το θάνατο της πολύ σπουδαίας Ανιές Βαρντά, δείχνει σε πολλά σημεία, παρά το τότε πρόβλημα στην όραση που την κατέβαλε, πόσο ζωντανή ένιωθε όταν κουβέντιαζε και σκεφτόταν για τέχνη με τον Τζέι Αρ. Την τέχνη που τόσο αγάπησε και τίμησε όπως και ο έτερος μακροχρόνιος φίλος της και σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ, όπως η ίδια θα αναφέρει.
Το δεύτερο κομμάτι είναι αυτό του φινάλε. Ουσιαστικά σ’ αυτό στήνεται ένα «εσωτερικό κολάζ» που έχει ξεκινήσει άτυπα από την αρχή της ταινίας και επικεντρώνεται πλέον σ’ ένα μόνο πρόσωπο. Ο Τζέι Αρ περνά σε δεύτερη μοίρα καθώς στήνεται το τελευταίο κολάζ αναμνήσεων της Ανιές Βαρντά. Εκεί, με περίσσιο ζήλο και αγωνία θα αναζητήσει τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ στην νέα κατοικία του με σκοπό να τον συναντήσει έπειτα από χρόνια και να του γνωρίσει τον Τζέι Αρ. Δυστυχώς εκεί θα την περιμένει μια έκπληξη ιδιαίτερα δυσάρεστη γι’ αυτήν. Ακόμα και αυτή η δύσκολη στιγμή για την σκηνοθέτιδα δείχνει την έντονη ευαισθησία της και τις αναμνήσεις που της ανασύρονται. Όχι μόνο από την φιλία της με τον εν λόγω σκηνοθέτη που υπεραγαπούσε αλλά και με κάποια άλλα άτομα του καλλιτεχνικού χώρου (Ναταλί Σαρότ, Καρτιέ Μπρεσόν, Γκι Μπουρντέ), στα οποία θέλει να αποδώσει έναν φόρο τιμής. Ψυχολογικά είναι πλέον έτοιμη και αυτό φανερώνεται σε κάθε σκέψη της αλλά και στα κοντινά πλάνα στο βλέμμα της, το οποίο έρχεται να μας θυμίζει πόσο σπουδαία υπήρξε και πόσο καθοριστική σ’ αυτό που υπηρέτησε με συνέπεια σ’ όλη της την ζωή. Την 7η Τέχνη…
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
