Σκηνοθεσία: Έμεραλντ Φένελ
Σενάριο: Έμεραλντ Φένελ
Παίζουν: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Μπο Μπάρναμ
Παραγωγή: ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο
Διάρκεια: 1 ώρα 53 λεπτά
Η Κάσι παριστάνοντας τη μεθυσμένη, παγιδεύει άντρες που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την κατάστασή της. Είναι ο τρόπος της να εκδικηθεί για ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που της συνέβη όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια ιατρικής. Η ηθοποιός και σκηνοθέτις, Έμεραλντ Φένελ καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο θέμα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Από τα πρώτα καρέ της ταινίας, γίνεται εμφανής η προσπάθεια της δημιουργού να εδραιώσει μια ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, μέσω της ιδιομορφίας του στυλ της σκηνοθετικής της προσέγγισης. Τα πλάνα από την περιοχή των ανδρικών γεννητικών οργάνων, το λίκνισμα των αρσενικών εκμεταλλευτών στο ρυθμό της έντονης μουσικής, ο ευθέως προσβλητικός για τις γυναίκες διάλογος, δίνουν αμέσως το στίγμα. Είναι σαφές ότι η ταινία θα κινηθεί ανάμεσα σε έναν τραχύ αισθησιασμό και σε ένα απερίσκεπτο πλησίασμα ενός σοβαρού κοινωνικού φαινομένου. Η προαναφερθείσα ιδιομορφία μπαίνει άμεσα στην άκρη. Το στυλ της ταινίας ελάχιστα διαφέρει από τις εκατοντάδες που γυρίζονται στο Χόλυγουντ.
Το επίπεδο τυποποίησης της κινηματογραφικής φόρμας δεν επιτρέπει ιδιαίτερη κριτική. Αυτοπροτείνεται ως έκπληξη, η ύστερη συνειδητοποίηση της πρωταγωνίστριας ότι όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι, την στιγμή που είχε ελπίσει σε κάτι διαφορετικό από τον παλιό της συμφοιτητή, Ράιαν. Σεναριακά, πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, χωρίς ιδιαίτερες επινοήσεις. Η Φένελ δεν αναζητά κάτι στην κινηματογράφησή της. Αντιθέτως, ντύνει με ποπ μουσική μια σκοτεινή ιστορία, δεν αποφεύγει τα κλισέ, ενώ γίνεται ολοφάνερο από ένα σημείο και μετά ότι η ταινία πλατειάζει.
Είναι ανέφικτο να υπάρξει μια εποικοδομητική κριτική, ένα χρήσιμο σχόλιο πάνω στην εκμετάλλευση των γυναικών, όταν η σκηνογραφία είναι επίπεδη και προβλεπόμενη, σαν να είχαν απομείνει οι τοποθεσίες και τα σκηνικά από μια οποιαδήποτε ρομαντική κομεντί. Δεν έχει νόημα ο σεξιστικός μανιχαϊσμός, όταν επιλέγεις ως όχημα λύτρωσης την εκδίκηση, η οποία δεν αποτελεί δα και καμιά σπουδαία ποιότητα. Και σίγουρα δεν αναπαράγεις στερεότυπα, όταν αυτά τα ίδια λειτουργούν ως μασημένη τροφή για τα αρρωστημένα μυαλά κακοποιών.
Και στο τέλος έρχεται η αστυνομία… Αδυνατεί κανείς να καταλάβει αν πρόκειται για ένα καλό ή κακό τέλος. Αλήθεια, σε ποιο σημείο του κόσμου, έλυσε ποτέ η αστυνομία το οποιοδήποτε πρόβλημα; Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα εύκολο φινάλε, που ίσως να αποτελεί το ζενίθ των κλισέ. Ένα σπασμωδικό τέλος σε μια ταινία που δεν διακρίνεται από κάποια γενναιότητα στο δημιουργικό κομμάτι. Πέρα από την επιεικώς μέτρια καλλιτεχνική αξία, τα πιο σοβαρά πρόβλήματα είναι η όξυνση των προκαταλήψεων που προκαλεί η προσέγγιση της Φένελ και η αστυνομία «ως από μηχανής θεός» που δίνει τη λύση της τραγωδίας. Η τραγωδία συνεχίζεται.
Ανδρεάς Άννινος
