Σκηνοθεσία: Μπονγκ Τζουν-χο

Σενάριο: Μπονγκ Τζουν-Χο, Jin Won Han

Παίζουν: Σονγκ Κανγκ – Χο, Γιανγκ Χίε – τζιν, Τζο Γέο – τζεόνγκ, Παρκ Σο – νταμ

Παραγωγή: Νότιος Κορέα, 2019

Διάρκεια: 2 ώρες 12 λεπτά

Χρυσός Φοίνικας και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας 2019

Η οικογένεια Κιμ εισβάλλει δολίως στο σπίτι της οικογένειας Παρκ νομίζοντας ότι θα εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή. Η αντίθεση ανάμεσα στους δύο κόσμους γίνεται εμφανής με γλαφυρούς τρόπους μέχρι το μελίρρυτο τέλος που δεν αξίζει σε αυτή τη μεγάλη ταινία.

Μια σειρά από ευφυέστατες και αστείες σκηνές μάς εισάγουν στη ζωή των Κιμ, οι οποίοι με ευκαιριακές δουλειές επιχειρούν να τα βγάλουν πέρα όπως όπως. Η ζωή τους στο ημιυπόγειο είναι ένα βάσανο και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλώς να επιβιώνουν χωρίς καμία ποιότητα ζωής. Αποτυπώνονται ως ερπετά έντομα που μάλιστα έχουν αναπτύξει αντοχές απέναντι στον εχθρικό περίγυρό τους. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο ψεκασμός για την καταπολέμηση των εντόμων της περιοχής, τους βρίσκει μέσα στο ημιυπόγειο ενώ συνεχίζουν να τυλίγουν κουτιά για πίτσες.

Η ζωή τους στο ημιυπόγειο είναι ένα βάσανο και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλώς να επιβιώνουν χωρίς καμία ποιότητα ζωής.

Όλοι κάπως πρέπει να επιβιώσουν και οι Κιμ βρίσκουν την κερκόπορτα για το σπίτι των Παρκ ανοικτή όταν ο γιός των πρώτων ξεκινά μαθήματα αγγλικών στην κόρη των τελευταίων. Το σπίτι ή καλύτερα η έπαυλη των Παρκ βρίσκεται στον αντίποδα του διαμερίσματος των εισβολέων. Τοποθετημένο στα προάστια της πόλης, ευρύχωρο, ευάερο και ευήλιο συνεισφέρει στην άνεση των κατοίκων του αλλά και στην πλήξη τους. Και αυτό το στοιχείο είναι κοινό και στα δύο σπίτια. Ο πατέρας των άνεργων Κιμ ξαπλώνει τεμπέλικα επειδή δεν έχει τίποτα όπως και η μάνα των Παρκ που τα έχει όλα έτοιμα.

Μέσα όμως σε αυτό το λούνα παρκ από ατάκες, μαύρο χιούμορ και συνεπή κοινωνική κριτική ξεχωρίζει η κυνική φιγούρα του άριστου πατέρα των Παρκ.

Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και προσεκτικά πλασμένοι, το μαύρο χιούμορ, που ούτως ή άλλως είναι άκρως γοητευτικό, εδώ είναι εξωπραγματικό. Οι ταξικές αντιθέσεις αναδεικνύονται με τέτοια ευφράδεια και ποικιλία που δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς. Μέσα όμως σε αυτό το λούνα παρκ από ατάκες, μαύρο χιούμορ και συνεπή κοινωνική κριτική ξεχωρίζει η κυνική φιγούρα του άριστου πατέρα των Παρκ. Η ανάγκη του για τήρηση των ορίων, η ευαισθησία του στις οσμές των άλλων, η υποκρισία του και εν τέλει ο κυνισμός του είναι στοιχεία που σφυρηλατούν έναν από τους πιο εύστοχα πλασμένους χαρακτήρες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Αυτά συμβαίνουν στην ταινία αλλά και στην πραγματική ζωή σε ένα σύστημα που ο ένας εποφθαλμιά τη θέση του άλλου και ο απώτερος σκοπός όλων είναι να ζήσουν άνετα. Φυσικά, η ταινία δεν διατυπώνει κάποια συμπαντική αλήθεια όμως είναι σαφής και ξεκάθαρη. Οι διάλογοι είναι ευθείς και είναι ευφυέστατη η τακτική του Μπονγκ Τζουν-Χο να εντάξει πληθώρα σχημάτων λόγου στην ταινία: αλληγορία, αντίθεση, ειρωνεία, επανάληψη δίνουν σπιρτάδα στο έργο και ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή.

Άψογη σε όλα τα επίπεδα, καταλήγει να σε μεθάει με το συναρπαστικό σενάριό της το οποίο, και αυτό είναι το ένα αρνητικό στοιχείο της ταινίας, υπερκαλύπτει τα πάντα ίσως με τη δύναμή του. Πραγματικά, το σασπένς και οι ανατροπές της ταινίας θα είναι αξιομνημόνευτα για πάντα. Το άλλο αρνητικό στοιχείο της είναι ο μελοδραματικός κατήφορος στο τέλος, που όμως πολύ εύκολα συγχωρείται.

Ανδρέας Άννινος

Leave a comment