• Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1932 στο χωριό Ζαβράζιε της Σοβιετικής Ένωσης.
• Γιός του σπουδαίου ποιητή Αρσένι Αλεξάντοβιτς Ταρκόφσκι και της φιλολόγου Μαρία Βισνιάκοβα.
• Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του το 1937, ενώ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχασε το πόδι του. Ο Αντρέι με την αδερφή του και τη μητέρα του μετακόμισαν στη Μόσχα.
• Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Ταρκόφσκι με την αδερφή του και τη μητέρα του μετακινήθηκαν στο Γιούργιεβετς, ενώ επέστρεψαν στη Μόσχα το 1943. Πηγαίνει στο σχολείο, κάνει μαθήματα πιάνου και τέχνης. Σε ηλικία 15 χρονών, και για 6 μήνες νοσηλεύεται με φυματίωση.
• Έκανε σπουδές στην Αραβική γλώσσα, χωρίς όμως να τις ολοκληρώσει, και στη συνέχεια εργάστηκε για την Ακαδημία Μεταλλευτικής, όταν αποφάσισε ότι θα σπουδάσει κινηματογράφο.
• Σπούδασε στο Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης (VGIK) στο τμημα σκηνοθεσίας, όπου γνώρισε την Ίρμα Ράους, ηθοποιό και σκηνοθέτιδα, και μετέπειτα πρώτη σύζυγό του.
• Δάσκαλός του, ο Μιχαήλ Ρομ, που δίδαξε και άλλους σπουδαίους σκηνοθέτες. Ο Ταρκόφσκι είδε τις ταινίες του Ιταλικού Νεορεαλισμού, του Γαλλικού Νέου Κύματος, του Μπέργκμαν, του Κουροσάουα, του Μπρεσσόν, ενώ το «Στάχτες και Διαμάντια» του Αντρέι Βάιντα είναι από τις βασικές επιρροές του.
• Με τον φίλο του Αντρέι Μιχάλκοφ – Κοντσαλόφσκι (αδερφό του σκηνοθέτη Νικήτα Μιχάλκοφ), έγραψαν δύο σενάρια, το δεύτερο εκ των οποίων, χρηματοδοτήθηκε από τη Mosfilm και αποτέλεσε την πτυχιακή εργασία του Ταρκόφσκι. Πρόκειται για την μεσαίου μήκους ταινία «Ο Οδοστρωτήρας και το Βιολί» του 1960, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Σπουδαστικών Ταινιών της Νέας Υόρκης.
• «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, κυκλοφόρησε το 1962, και ο Ταρκόφσκι κατακτά το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας.
• To 1965 σκηνοθετεί την ταινία «Αντρέι Ρουμπλιόφ», για τη ζωή του σπουδαίου αγιογράφου, και η σοβιετική λογοκρισία τον αναγκάζει να την ξαναμοντάρει. Έτσι, η ταινία παρουσιάζεται το 1969 στο Φεστιβάλ Καννών και κερδίζει το Βραβείο FIPRESCI.
• Από το 1965 συζεί με τη Λαρίσα Κιζίλοβα (μετέπειτα Ταρκόφσκαγια) με την οποία παντρεύεται το 1970.
• Το 1972 κατακτά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών για την ταινία «Σολάρις».
• Το 1975 μας δίνει την αριστουργηματική ταινία «Καθρέφτης» και το 1979 ολοκληρώνει τα γυρίσματα (κατά τη διάρκεια των επεισοδιακών γυρισμάτων, ο Ταρκόφσκι έπαθε έμφραγμα) ενός ακόμα αριστουργήματος, του «Stalker», που έμελλε να είναι η τελευταία ταινία που θα πραγματοποιήσει στη Σοβιετική Ένωση. Τα γυρίσματα της ταινίας «Η πρώτη μέρα» σε σενάριο του Αντρέι Μιχάλκοφ – Κοντσαλόφσκι, διακόπηκαν μετά από παρέμβαση της λογοκρισίας.
Στα γυρίσματα του «Stalker»
• Το 1979 και το 1980 ο Ταρκόφσκι ταξιδεύει στην Ιταλία, όπου αναζητά τοποθεσίες μαζί με τον φίλο του και σπουδαίο σεναριογράφο Τονίνο Γκουέρα για την «Νοσταλγία» (το ντοκιμαντέρ «Voyage in Time» αποτυπώνει τις αναζητήσεις αυτές). Ο Ταρκόφσκι φωτογραφίζει με πολαρόιντ την καθημερινότητά του, και μας χαρίζει μερικές ακόμα θαυμάσιες εικόνες.
• Ολοκληρώνει τη «Νοσταλγία» το 1983 και την ίδια χρονιά ανεβάζει την όπερα «Boris Godunov» στο Royal Opera House του Λονδίνου.
«Νοσταλγία»
• «Η Θυσία», η τελευταία του ταινία, παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Καννών το 1986 και κατακτά το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, το Βραβείο FIPRESCI και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Ο Ταρκόφσκι έχει ήδη διαγνωστεί με καρκίνο του πνεύμονα σε τελικό στάδιο και τα βραβεία παίρνει ο γιός του Αντρέι Αντρέγιεβιτς.
• Τόσο η σύζυγός και συνεργάτης του Λαρίσα Ταρκόφσκαγια, όσο και ο ηθοποιός Ανατόλι Σολονίτσιν πέθαναν από την ίδια ασθένεια με τον σπουδαίο σκηνοθέτη, οδηγώντας τον sound designer του «Stalker», Βλαντιμίρ Σάρουν, να δηλώνει σίγουρος για το γεγονός ότι δηλητηριάστηκαν από τo εργοστάσιο χημικών, στο οποίο γύρισαν τη συγκεκριμένη ταινία.
«Η Θυσία»
• Ο κινηματογράφος του Αντρέι Ταρκόφσκι συνδυάζει τον μεταφυσικό προβληματισμό με βιογραφικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η κινηματογραφική τεχνική συναντά την πνευματικότητα και τις ευρείες αναζητήσεις απαντήσεων και ερμηνείας του μυστηρίου της ύπαρξης. Ο Ταρκόφσκι με την ανοικτή δομή αφήγησης και το αργό στοχαστικό ύφος του, έκανε πράξη την – από τα νεανικά του χρόνια – κατατεθειμένη άποψή του για το μέσο που χρησιμοποίησε για να εκφραστεί: «Ο κινηματογράφος είναι υψηλή τέχνη, όχι ψυχαγωγία».
• Φλεγόμενα κτίρια, κορεσμένα από νερό τοπία, αντικατοπτρισμοί, ρωσικός μυστικισμός και η αναζήτηση της κινηματογραφικής υφής που θα ενεργοποιήσει τον στοχασμό του θεατή, είναι κεντρικά στοιχεία στο έργο του μεγάλου σκηνοθέτη. Τα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα του αποτελούν την έκφραση της θεώρησης του για την κινηματογραφική εμπειρία: ο θεατής να εμπλέκεται και να συνδέει το χρόνο που βιώνει με τον φιλμικό χρόνο. Όσο και αν έχει πλέον γίνει μια στερεότυπη εκτίμηση, αυτή του ποιητικού χαρακτήρα των ταινιών του Αντρέι Ταρκόφσκι, είναι απολύτως ορθή. Ο ίδιος άλλωστε έχει χαρακτηρίσει τον κινηματογράφο ως «μια πολυσύνθετη τέχνη, τέχνη βαθιά ποιητική».
• Ο Αντρέι Ταρκόφσκι πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1986. Είναι ο σκηνοθέτης που ανακάλυψε την ουσία του κινηματογράφου, εκείνος που «ετοίμασε το ανθρώπινο πνεύμα να διακρίνει το καλό».
