Πληροφορίες
Σκηνοθέτης: Άκι Καουρισμάκι
Σενάριο: Άκι Καουρισμάκι
Φωτογραφία: Τίμο Σάλμινεν
Μουσική: Olli Kykkänen, Ken Yokoyama
Ηθοποιοί: Μαρκου Πελτόλα, Κάτι Ούτινεν, Ανίκι Ταχτί, Γιουχάνι Νιέμελα
Βραβεία: Μέγα βραβείο επιτροπής Φεστιβάλ Καννών, Α’ γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο καλύτερης ταινίας 2002 από FIPRESCI
Τοποθεσία: Φινλανδία, 2002
Διάρκεια: 97′
Σύμφωνα με το Γάλλο συγγραφέα Αντρέ Μπρετόν, θεμελιωτή του υπερρεαλιστικού κινήματος: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση». Σύμφωνα μ’ αυτή την παραδοχή φαίνεται ότι πορεύτηκε σκηνοθετικά μέχρι ώρας ο ιδιαίτερος ουμανιστής Φιλανδός σκηνοθέτης Άκι Καουρισμάκι. Αν αντιστοιχούσαμε κάθε ταινία του με ένα ζωγραφικό πίνακα τότε ο απλός καθημερινός άνθρωπος , οι προβληματισμοί του, καθώς επίσης και οι ανθρώπινες αξίες του θα ήταν οι κεντρικές πινελιές του πάνω στον ιδιαίτερα στυλιζαρισμένο πίνακά του.
Ένας άντρας μέσης ηλικίας (Μαρκου Πελτόλα) κατεβαίνει από το τρένο σε μια άγνωστη πόλη. Δέχεται μια αναίτια βίαιη επίθεση από συμμορία χούλιγκανς που θα τον οδηγήσει στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώνεται ο κλινικός του θάνατος. Όμως, εκείνος νεκρανασταίνεται και με δικιά του άμεση πρωτοβουλία εγκαταλείπει το νοσοκομείο και ξεκινάει να περιπλανιέται άσκοπα στις όχθες ενός ποταμού, όπου τον βρίσκουν δύο αδέλφια. Δίχως ταυτότητα, μνήμη και παρελθόν, ο ήρωας «αγκαλιάζεται» από την καλοσύνη των ξένων οι οποίοι τον περιθάλπουν και τον βοηθούν να συνέλθει σιγά-σιγά. Σύμμαχός του και μια ομάδα του Στρατού Σωτηρίας που του προσφέρει ένα πιάτο ζεστή σούπα και ρουχισμό. Εκεί θα γνωρίσει μία νεαρή γυναίκα που εργάζεται γι’ αυτήν (στον ρόλο η βραβευμένη Κάτι Ούτινεν) η οποία θα του προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη, ενδιαφέρον, τον έρωτα της και τέλος την αγάπη της. Όμως το κρυμμένο παρελθόν, που άθελα κυνηγά τους πάντες γρήγορα θα έρθει στο προσκήνιο διαταράσσοντας τις ισορροπίες στην ζωή του ήρωα. Εκεί θα κληθεί να αναμετρηθεί μ’ αυτό και να κάνει μια καθοριστική επιλογή.
Άριστα στυλιζαρισμένη ταινία του Άκι Καουρισμάκι με πλάνα και χρώματα που την κάνουν να ξεχωρίζει αμέσως. Αξιοσημείωτη είναι και η εξαίσια ροκ εν ρολ και μπλουζ μουσική επένδυση της ταινίας. Πιστός στις αρχές του και στις δηλώσεις του ανά καιρούς ο Φιλανδός (“Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές απόψεις μου για την κατάσταση της κοινωνίας, την ηθική και τον έρωτα μπορούν να βρεθούν μέσα στην ίδια την ταινία”. Δήλωσή του στο Φεστιβάλ Καννών). «Οπλισμένος» και πιο ώριμος από ποτέ, με όπλο το μοναδικό του ύφος να διέπει όλη την ταινία, που από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτό της περιστρέφεται γύρω από τον άξονα για την αξία της ζωής και τον άνθρωπο. Επίσης, αξιοσημείωτο στοιχείο είναι το μπλακ χιούμορ που χρησιμοποιεί σε αρκετούς διαλόγους της ταινίας, προσπαθώντας να καυτηριάσει το έντονο σύγχρονο πρόβλημα της στραπατσαρισμένης κοινωνικής αλληλεγγύης, της ανεργίας αλλά και των γενικών ευαισθησιών που απουσιάζουν από τις ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας. Με τελική όμως πινελιά στο φόντο του εξαίσιου πίνακά του, τον ερωτά, ο οποίος έρχεται να αρπάξει την ευκαιρία του μέσα στις καθημερινές δυσκολίες και να μας θυμίσει γιατί νιώθουμε πολλές φορές ζωντανοί.
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
