Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι ο σκηνοθέτης που διοχέτευσε στις ταινίες του την προσωπικότητά του. Η εικόνα, ο ήχος, η μιζανσέν, όλα τα συστατικά στοιχεία ενός φιλμ, είναι διαποτισμένα από το μοναδικό του στιλ. Χρησιμοποίησε το σύνολο των εκφραστικών μέσων της τέχνης του για να μεταδώσει αυτό που ένιωθε ο ήρωάς του.
Τελειομανής και ιδιόρρυθμος, πρόκειται ίσως για τον πλέον επιδραστικό σκηνοθέτη του παγκόσμιου κινηματογράφου. Είναι μια παράξενη περίπτωση, η οποία παντρεύει τον mainstream κινηματογράφο, με τον κινηματογράφο του δημιουργού. Οι κριτικοί των Cahiers du Cinéma τον αποθέωσαν. Ο Γκοντάρ υπογράμμισε το σφιχτό κάδρο του και το στιβαρό του ύφος, ενώ ο Φρανσουά Τρυφώ έχει ευθείες επιρροές από το έργο του τόσο σε επίπεδο πλοκής όσο και σε σκηνοθετικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε το βιβλίο «Χίτσκοκ», του Φρανσουά Τρυφώ, ένα από τα κλασικά κινηματογραφικά βιβλία, στο οποίο ο μεγάλος Βρετανός παραχωρεί μια μακροσκελή συνέντευξη στον δηλωμένο θαυμαστή του, Τρυφώ.
Ο Μετρ του Σασπένς, χρησιμοποίησε και τελειοποίησε το Μακγκάφιν, δηλαδή εκείνο το στοιχείο της πλοκής που αρχικά προκαλεί τον αντιπερισπασμό του θεατή και λαμβάνει υπέρμετρη σημασία, ενώ καταλήγει ασήμαντο και τετριμμένο. Τα cameos του διάσημα: εμφανίστηκε για πολύ λίγο σε 36 από τις 52 του ταινίες.
Rebecca (1940), Rope (1948), Rear Window (1954), Vertigo (1958), North by Northwest (1959), Ψυχώ (1960). Ταινίες που επέδρασαν καθοριστικά στον μοντέρνο κινηματογράφο και που φέρουν τη σφραγίδα ενός σημαντικού δημιουργού. Ενός δημιουργού που ελευθέρωσε τη σκηνοθετική ματιά μέσα από τον έλεγχο κάθε παραμέτρου του φιλμικού γεγονότος. Μια αντίφαση, συστατικό στοιχείο της πορείας του Άλφρεντ Χίτσκοκ, αυτού του σπουδαίου σκηνοθέτη.
