Σκηνοθεσία: Robert Eggers
Σενάριο: Robert Eggers (βασισμένο στο κινηματογραφικό σενάριο “Nosferatu” του Henrik Galeen και στο μυθιστόρημα “Dracula” του Bram Stoker)
Παίζουν: Lily-Rose Depp, Nicholas Hoult, Bill Skarsgård, Aaron Taylor-Johnson, Willem Dafoe
Παραγωγή: ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ουγγαρία – 2024
Διάρκεια: 2 ώρες 12 λεπτά
Ο “Νοσφεράτου” του 2024, η νέα απόπειρα αναβίωσης του θρυλικού βαμπίρ, είναι σαν ένας πίνακας τέχνης που σε τραβάει με την αισθητική του, αλλά σε αφήνει ανικανοποίητο όταν προσπαθείς να τον αποκωδικοποιήσεις. Ο Robert Eggers έστησε μια ταινία που ξεχειλίζει από ατμόσφαιρα, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να δώσει στην ιστορία την ένταση και την ουσία που χρειαζόταν.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά: η φωτογραφία είναι επιβλητική, σκοτεινή, γεμάτη σκιές και χρώματα που μοιάζουν βγαλμένα από εξπρεσιονιστικό πίνακα. Τα πλάνα του Eggers είναι περίτεχνα και ταυτόχρονα σε μαγνητίζουν, δημιουργώντας έναν γκρανγκινιολικό κόσμο που σε καθηλώνει οπτικά. Σε αυτό έρχονται να προστεθούν τα ηχητικά εφέ που είναι ανατριχιαστικά και το αποτέλεσμα όλων αυτών των λεπτομεριών συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια απόκοσμη, γοτθική ατμόσφαιρα.
Όμως, από την άλλη, η ίδια η ιστορία δεν καταφέρνει να σε κρατήσει. Η ταινία τραβάει πολύ, με σκηνές και διαλόγους που μοιάζουν ατελείωτοι και δεν οδηγούν πουθενά. Φλύαρες συζητήσεις προσπαθούν να δώσουν φιλοσοφικό βάθος, αλλά τελικά αποδυναμώνουν την ένταση και απομακρύνουν την προσοχή από την ουσία της ιστορίας. Ένα αλλό πρόβλημα υπάρχει με την ροή της αφήγησης, όπου επιταχύνεται σε κάποια σημεία σε υπερβολικά επίπεδα για να εξυπηρετήσει την πλοκή, όπως η μετακίνηση του δικηγόρου από το κάστρο πίσω στην Γερμανία μέσα σε λίγες σεκάνς, ένα ταξίδι που υποτίθεται διαρκούσε 6 βδομάδες. Σε αντίθεση, οι 3 μέρες που δίνει διορία ο Κόμης Όρλοκ, φαντάζουν ατέλειωτες.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα δεν είναι άλλο από το αίσθημα του αναπόφευκτου. Η επιλογή του Eggers να απομακρυνθεί σεναριακά από το ‘’παραμύθι’’του Bram Stoker, αφαιρόντας οποιαδήποτε ανθρώπινη υπόσταση στο τέρας και μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη μια μετενσάρκωση του απόλυτου κακού, εν τέλει του στοιχίζει. Ο Νοσφεράτου φαντάζει παντοδύναμος και αν και θα μπορούσε να λειτουργήσει σεναριακά, οι άνθρωποι γύρω του είναι απλώς πιόνια σε ένα παιχνίδι που έχει ήδη αποφασιστεί. Τίποτα απο ότι κάνουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν επήρεάζει το αποτέλεσμα. Αυτό αφαιρεί την αίσθηση κινδύνου και αγωνίας, αφήνοντας τον θεατή περισσότερο παθητικό παρατηρητή παρά συναισθηματικά εμπλεκόμενο, είτε με το ‘’καλό’’ είτε με το ‘’κακό’’. Το Τέρας δεν είναι τραγική φιγούρα , αλλά ένα παράσιτο που θέλει να τραφεί και τίποτα δεν έχει την δύναμη να το σταματήσει.
Όσο για τις ερμηνείες, ο Bill Skarsgard στέκεται καλά ως Νοσφεράτου κυρίως με την βοήθεια της τεχνολογίας και της παραμορφωμένης φωνής του. Η Lily-Rose Depp, εύθραστη και ευάλωτη, προσφέρει μια όμορφη αντίστιξη, ενώ ο πλέον καρατερίστας Dafoe παίζει καλά τον ρόλο του ‘’αλλόκοτου’’ για πολλοστή φορά, όπως τον έχουμε συνηθίσει.
Συμπέρασμα: Ο “Νοσφεράτου” του 2024 είναι ένα οπτικοακουστικό ποίημα, αλλά όχι μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία. Αν αγαπάς τα γοτθικά ομιχλώδη τοπία και την απόκοσμη ατμόσφαιρα, θα εκτιμήσεις τη δουλειά που έχει γίνει. Αν πέρα από αυτό, ψάχνεις μια ιστορία με βάθος και ουσία, δες το Dracula (1992) του Coppola, μια πολύ πιο ολοκληρωμένη μεταφορά του μυθιστορήματος σε όλα τα επίπεδα.
Αλέξης Σταματόπουλος
