Σκηνοθεσία: Τζον Κάρολ Λιντς
Πρωταγωνιστούν: Χάρι Ντιν Στάντον, Ντέιβιντ Λιντς, Ρον Λίβινγκστον
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2017
Διάρκεια: 88΄
Βραβεία και διακρίσεις: 1ο βραβείο (Ecumenical Jury prize), Locarno Film festival, Βραβείο Κοινού, Διεθνές Διαγωνιστικό, Thessaloniki International Film Festival (2017), Πρώτη Ειδική Μνεία στον Χάρι Ντιν Στάντον για το χαμόγελό του στο τέλος της ταινίας, Thessaloniki International Film Festival (2017)
Η εκκίνηση της ταινίας πραγματοποιείται εστιάζοντας στο αργόσυρτο βήμα της χελώνας, δείχνοντας την άμεση αντίθεση με την εσωτερική ενέργεια του ήρωά μας, του Λάκι (Χάρι Ντιν Στάντον). Ο Λάκι, βετεράνος του Ναυτικού βγάζει μία απύθμενη όρεξη για την ηλικία του και επιμένει με στωικότητα για ζωή, μη εγκαταλείποντας το καθημερινό πρόγραμμά του. Λίγη γυμναστική, ξύρισμα, πολύ τσιγάρο και η μέρα του συνεχίζεται πάντα με την επίσκεψή του στο κοντινό diner για καφέ και σταυρόλεξο.
Η ζωή του κυλά ήρεμα, μέχρι που μία αναπάντεχη πτώση και αδιαθεσία πυροδοτεί μέσα του σκέψεις ώστε να δει διαφορετικά τον εναπομείναντα χρόνο του. Δεν εγκαταλείπει τις μεγάλες του αγάπες, το τσιγάρο, τα τηλεπαιχνίδια και φυσικά το ποτό του στη γωνία του γειτονικού μπαρ, συμμετέχοντας σε ποίκιλες συζητήσεις που θίγουν πολλές φορές τα θέματα περί ζωής. Φιλήσυχος – ευαίσθητη και ασκητική φιγούρα θα ξεγυμνωθεί πολλές φορές βγάζοντας – παρόλη την ένταση στο λόγο του – τη βαθύτερη ενσυναίσθησή του για τα βασικά ζητήματα που μας απασχολούν.
Αποτελεί τον γεροπαράξενο – παρόλα ταύτα συμπαθητικό – εργένη της μικρής πολιτείας που κάνεις δεν μπορεί να του κρατήσει κακία κερδίζοντας πάντα το διακριτικό χαμόγελο όσων επισκέπτεται για τις καθημερινές ανάγκες του. Η ψυχική του κατάσταση μετά το συμβάν όσο κλονισμένη και να φαίνεται να είναι παραδίδεται μόνιμα στο επαναλαμβανόμενο κύμα της καθημερινότητας και των στιγμών που πρέπει να κολυμπήσει, αδιαφορώντας ώρες – ώρες για το μέλλον που έτσι κι αλλιώς πλέον δεν μπορεί να ελέγξει. Δείγματα τέτοιας αναπάντεχης ροής είναι και ο διάχυτος ερωτισμός του στη σκηνή που τραγουδά με έντονο και μελαγχολικό τόνο σε τέλεια ισπανικά για ένα κρυφό του πάθος.
Η γλυκόπικρη τούτη κομεντί στέκεται πολύ στο κομμάτι των ουσιαστικών στιγμών και αναπόλησης εσωτερικών ζητημάτων λίγο πριν το τέλος. Οι διάλογοι, που βοηθούν σ’ αυτό, είναι εξαιρετικά φιλοσοφημένοι και χωρίς βαρύγδουπες φράσεις που βγαίνουν κυρίως από τα χείλη του Λάκι. Η ταινία αποτελεί το κύκνειο άσμα του τεράστιου ηθοποιού Χάρι Ντιν Στάντον αφού μετά από λίγο καιρό απεβίωσε. Ο αργός ρυθμός που δίνει ο σκηνοθέτης Τζον Κάρολ Λιντς μαζί με τα θαυμάσια κάδρα και τη φωτογραφία μέσα στο αφιλόξενο τεξανικό έδαφος, αποτελούν τις τελευταίες σπουδαίες θύμησες ενός ηθοποιού που επάξια κατατάσσεται στους κορυφαίους των σύγχρονων ετών.
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
