Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Σενάριο: Eric Roth, Martin Scorsese, David Grann
Παίζουν: Leonardo DiCaprio, Robert De Niro, Lily Gladstone, Jesse Plemons, John Lithgow, Brendan Fraser
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023
Διάρκεια: 3 ώρες 26 λεπτά
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο τού δημοσιογράφου David Grann, το φιλμ του Martin Scorsese, «Killers of the Flower Moon» ξεδιπλώνει την αληθινή ιστορία μιας σειράς δολοφονιών μελών της φυλής Οσέιτζ στην Οκλαχόμα της δεκαετίας του 1920. Μια κλασική σκορσεζική ταινία με τυχοδιώκτες, απατεώνες, ανδρείκελα και σπουδαίους χαρακτήρες.
Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστιν αμαρτία. Εκτός και αν η εξομολόγηση δεν είναι ειλικρινής και ολοκληρωμένη. Τότε, δεν θα συγχωρήσει ούτε ο θεός ούτε ο άνθρωπος. Εν προκειμένω, ένας σπουδαίος άνθρωπος, τουλάχιστον έτσι όπως τον διαγράφει ο Σκορσέζε. Ο λόγος για τη Μόλι (Lily Gladstone), Οσέιτζ κι εκείνη, η οποία δέχεται την πρόταση γάμου τού Έρνεστ Μπέρκχαρτ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ανιψιού του ζάμπλουτου William Hale (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), αυτοανακηρυγμένου «Βασιλιά του Οσέιτζ». Δεν θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε τη Μόλι, αγία. Τουλάχιστον όσον αφορά τη σχέση της με τον αψυχολόγητο και κραυγαλέα ύποπτο σύζυγό της, η αγία Μόλι προικισμένη με ένα κράμα περηφάνειας, καλοσύνης και πίστης προς τον ανάξιο Έρνεστ, πέφτει θύμα της αγιοσύνης της. Δεν είναι αφέλεια, γνωρίζει πολύ καλά την πιθανότητα οι δολοφόνοι να βρίσκονται δίπλα της, όμως η ιδιοσυγκρασία της την κάνει εύπιστη.
Όταν, λοιπόν, πολύ αργότερα στην ταινία σε ένα τετ α τετ του ζευγαριού, τη στιγμή που έχει αποκαλυφθεί το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας, ο Έρνεστ δηλώνει ότι δεν ήξερε τι περιείχε η ένεση που χορηγούσε στη Μόλι, εκείνη χωρίς θόρυβο σηκώνεται και τον αφήνει. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τον ρώτησε αν εν γνώση του τη δηλητηρίαζε, με σκοπό – προφανώς – να τον συγχωρήσει σε περίπτωση που ομολογούσε και τη δική του συμμετοχή σε αυτό το έγκλημα. Έτσι, ο Έρνεστ ναι μεν εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του, αλλά είπε ψέματα στο κύριο ερώτημα, αυτό που βασανίζει το θεατή από την στιγμή που τίθεται και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας από εκεί και πέρα: Γνωρίζει τι χορηγεί στη Μόλι ο Έρνεστ; Είναι φυσικά εύκολη η απάντηση, όμως ο Σκορσέζε επειδή είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες με ιδιαίτερη δύναμη στην αφήγηση μιας ιστορίας, σπέρνει αμφιβολίες στο θεατή. Οι εκδηλώσεις αγάπης του Έρνεστ, η διάθεσή του ακόμα και για sex με τη Μόλι, παρά την αρρώστια της που χειροτερεύει – που άραγε δεν προκύπτει από το δηλητήριο που της δίνει; – ο προσωπικός διάλογος ανάμεσα στους συνωμότες που δεν φανερώνει την ενοχή τους, η φυσιογνωμία του Έρνεστ, αγαθός και παμπόνηρος ταυτοχρόνως, είναι στοιχεία που ο Σκορσέζε τα πετά από εδώ κι από εκεί, και το ερώτημα μένει ακέραιο ως το τέλος, όπου η απάντηση δίνεται κατ’ ουσίαν με την σιωπηλή αποχώρηση της Μόλι.
Ο Σκορσέζε δείχνει, δεν λέει, όπως διατυμπανίζουν οι ιερείς της ορθόδοξης σεναριακής γραφής. Η Μόλι φεύγει σιωπηλή και καταδεικνύει την ενοχή του Έρνεστ, όπως φεύγει από το γραφείο του «οικονομικού κηδεμόνα», κ. Μπίτι – στο οποίο δεσπόζει το κάδρο ενός μέλους της Κου Κλουξ Κλαν – πατώντας το χαλάκι εισόδου, στο οποίο αναγράφεται το ακρωνύμιο KIGY (Klansman, I Greet You). Το κλίμα των αρχών του 20ου αιώνα στην Οκλαχόμα σκιτσάρεται μέσα σε λίγα πλάνα. Οι ευφυείς διάλογοι, οι προσεκτικά χτισμένοι χαρακτήρες, η συνολική διαπραγμάτευση του θέματος, είναι στοιχεία που δίνουν μια ειλικρινή ταινία, η οποία όταν τολμά να γίνει έντονα πολιτική (ακόμα και όταν η ενοχή του «βασιλιά» μένει να αποδειχτεί μόνο δικαστικά, εκείνος λέει το τρομερό «οι Οσέιτζ ακόμα με λατρεύουν, δεν ξεχνούν ποιος τους έφτιαξε δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία») αφήνει υποσχέσεις σπουδαιότητας. Δεν είναι η μεγάλη ταινία του μεγάλου Μάρτιν, όμως είναι ακόμα ένα λιθάρι σε μια τεράστια σε σημασία για τον κινηματογράφο φιλμογραφία.
Ανδρέας Άννινος
