Σκηνοθεσία: Χανς Βαϊνγκάρτνερ
Σενάριο: Χανς Βαϊνγκάρτνερ, Καταρίνα Χελντ
Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Μπρουλ, Τζούλια Γιέντς, Στάιπ Έρσεγκ, Μπούργκχαρτ Κλάουσνερ
Παραγωγή: Γερμανία – 2004
Διάρκεια: 127΄
Η πρώτη σεκάνς της ταινίας μάς παρουσιάζει μία εύπορη οικογένεια που επιστρέφει στην έπαυλη της και με το που ανοίγει την πόρτα αντικρίζει μία αναστάτωση ως προς την διάταξη που υπήρχε στους εσωτερικούς χώρους της. Έπιπλα και άλλα «σημαντικά» υλικά αγαθά τοποθετημένα ανάκατα, διαταράσσοντας έτσι την αρμονική τάξη του χώρου και της οικογενείας. Ένας άτυπος εσωτερικός βιασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας μέσω της παραβίασης του ιδιωτικού χώρου.
Υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι δύο Γερμανοί ακτιβιστές και συγκάτοικοι. Ο Ζον (Ντάνιελ Μπρουλ) και ο Πίτερ (Στίπε Έρκεγκ) οργανώνουν στην εντέλεια σχέδια για την παραβίαση προσωπικών χώρων, ατόμων με ιδιαίτερη οικονομική άνεση, πιστεύοντας έτσι στην ψυχολογική τρομοκράτησή τους και ότι καμία κτήση στην ζωή δεν είναι δεδομένη. Κοινός κρίκος άναμεσά τους γίνεται η Τζουλ (Γιούλια Γεντς). Μία νεαρή κοπέλα, η οποία βιώνει δυσκολίες καθημερινές ως προς το ζην, εξαιτίας ενός χρέους που δημιουργήθηκε από ένα τρακάρισμα που είχε με το πανάκριβο αμάξι του Χάρντενμπεργκ (Μπούργκχαρτ Κλάουσνερ). Τα πράγματα περιπλέκονται πολύ όταν ο Ζον και η Τζουλ αφότου έχουν δεθεί ερωτικά, εισβάλουν σπίτι του και αναγκάζονται μετά από μια γκάφα της να τον απαγάγουν. Με την βοήθεια του έτερου συντρόφου Πίτερ κρύβονται σένα σπίτι στην εξοχή. Κατά την διάρκεια της παραμονής τους εκεί έρχονται όλοι αντιμέτωποι με παλιές και νέες ιδεολογικές σκέψεις και αναθεωρήσεις.
Ο μεσήλικας άντρας παρότι «φυλακισμένος», μέσα στην φύση ξεχασμένος λύνεται συναισθηματικά έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα από την πιεστική καθημερινότητά του. Κάνει ένα μίνι απολογισμό αναπολώντας το επαναστατικό του προφίλ ως νέος. Σκέπτεται την ματαιότητα του πλούτου του και την εμφανή έλλειψη χρόνου που τον διακατέχει ώστε να μην μπορεί να τον χαρεί. Τρανό παράδειγμα πως ο ιδεαλισμός του νέου τότε Χάρντενμπεργκ εκφυλίζεται σιγά-σιγά από το χρήμα και τις ανέσεις. Βασιλιάς στο τέλος το χρήμα καταφέρνει όλη αυτή την ιδεολογία να την καταπιεί και να την μετατρέψει σε μια ουτοπία ξεθωριασμένη. Ιδεολογίες που θα παρομοιάζονταν σαν μια σάπια καρέκλα «στερεωμένη» πάνω σε ένα σύννεφο. Πεπερασμένες καταστάσεις που δεν τον ακουμπούν πλέον συναισθηματικά, μόνο θολές μνήμες έχει και δεν τον αγγίζει τίποτα απολύτως, γεγονός το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι οι απόψεις των ανθρώπων σπάνια μεταβάλλονται όταν παγιώνονται από μια ηλικία και έπειτα. Στον αντίποδα, ο αληθινός έρωτας δύο νέων ιδεολόγων και ονειροπόλων νέων (Ζον-Τζουλ) δυναμώνει τόσο πολύ που δείχνει τις αντίθετες τροχιές που έχουν στην ζωή αυτοί οι δυο κόσμοι. Αξίες που πρεσβεύουν κάποιες γενιές νεότερες που διακατέχονται από το πάθος για ζωή και που είναι πρόθυμες για αλλαγές. Μέσα στις σκέψεις αυτές οι τρεις νέοι παλεύουν να φέρουν εις πέρας ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Να «ρίξουν» προσωρινά την εικόνα της τηλεόρασης στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, μέσω αναμεταδοτών που είναι τοποθετημένοι σ’ ένα μικρό ακατοίκητο νησί της Μεσόγειου.
Η ταινία είναι επίκαιρη, αντικατοπτρίζοντας τους προβληματισμούς ολόκληρων γενεών παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Χανς Βαϊνγκάρτνερ σκιαγραφεί ξεχωριστά τους ήρωες και το σκεπτικό τους. Κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι ζωές τους και οι σκέψεις τους που δίνουν και το κυρίαρχο νόημα στην πορεία της ταινίας. Οι διάλογοι αποτελούν το θεμέλιο της ταινίας με ποικίλα θέματα πολιτικής και κοινωνικής ηθικής, οικονομικών αλλαγών, παρελθόντων λαθών. Οι πράξεις και οι ζωές των ηρώων μάς δίνουν τροφή για σκέψη για το πόση τελικά ελευθερία μπορούμε να αντέξουμε…
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
