H Claire Denis, γνωστή από το Beau Travail (1999), σκηνοθετεί την πρώτη αγγλόφωνη ταινία της με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Πάτινσον και τη Ζιλιέτ Μπινός. Το είδος της επιστημονικής φαντασίας έχει γίνει ένα πεδίο στο οποίο καταθέτουν το έργο τους σημαντικοί σκηνοθέτες και μάλιστα με ουσιαστικά αποτελέσματα και ιδιαίτερη οπτική. Η Denis, μια από τις σημαντικές σκηνοθέτιδες του παγκόσμιου κινηματογράφου, καταφέρνει να μας δώσει ένα έργο βαθιάς ευαισθησίας αλλά και ακαταμάχητης γοητείας.
Ομάδες κρατουμένων και μελλοθανάτων αποδέχονται την πρόταση που τους γίνεται να εξερευνήσουν το διάστημα για να είναι πειραματόζωα σε ένα πείραμα αναπαραγωγής. Μια ομάδα από αυτές βρίσκεται στο σκάφος με το νούμερο 7 και περιπλανιέται στο διάστημα, ενώ η Δρ Ντιμπς (Ζιλιέτ Μπινός), εγκληματίας και η ίδια, εκτελεί το πείραμα το οποίο έχει ως στόχο να διαπιστώσει κατά πόσο μπορεί να γεννηθεί και να επιβιώσει ένα μωρό στο διάστημα. Ο Μόντε (Ρόμπερτ Πάτινσον) είναι ο μόνος που δεν συνεργάζεται, κρατώντας ¨όλα τα υγρά του για τον ίδιο”. Μετά από τη βίαιη απελευθέρωση των ενστίκτων των ταξιδιωτών, ο Μόντε μένει μόνος με το μωρό που κατάφερε να επιβιώσει.
Τα κίνητρα των ηρώων για τις πράξεις τους δεν είναι σαφή και αυτό αποτελεί διαλυτικό στοιχείο για τη συνοχή και την αιτιοκρατική δομή της ιστορίας. Έτσι, γίνεται ένα ξεκάθαρο σχόλιο πάνω στην ταύτιση του θεατή με τους ήρωες, καθώς η Δρ Ντιμπς είναι μια σύγχρονη Μήδεια, ενώ ο Μόντε έχει σκοτώσει τον φίλο του για έναν σκύλο όταν ήταν μικρός. Από τη μία δηλαδή έχουμε κάποιους μελλοθάνατους που σαν το κελί τους να απογειώθηκε και να άρχισε να τριγυρίζει στο σύμπαν και από την άλλη η Κλερ Ντενί κάνει τα πάντα για να κρατήσουμε αποστάσεις από τους ήρωες.
Αινιγματική στο ξεκίνημά της, και ενδιαφέρουσα καθ’ όλη τη διάρκειά της, η ταινία υποβάλλει έναν αργό ρυθμό με τις τελετουργικές κινήσεις της κάμερας και ανταμείβει το θεατή με την μπλε και χρυσή παλέτα της. Υπάρχουν σκηνές που απελευθερώνουν πραγματικά απεριόριστη ενέργεια, στοιχείο που καθιστά την ταινία επιτυχημένη στο βαθμό που μελετά ζητήματα εξουσίας, επιβολής και παράβασης. Το ζήτημα της σεξουαλικότητας επανέρχεται σαν λάιτ μοτίφ στην ταινία, ξέχωρα από το πείραμα που τρέχει η Δρ Ντιμπς, και περισσότερο με όρους αισθαντικότητας παρά πορνογραφίας όπως επισημαίνει η ίδια η σκηνοθέτις. Ιδιαίτερη αισθητική αξία έχει ο κήπος που βρίσκεται μέσα στο σκάφος, η κινηματογράφηση του οποίου αποτελεί φόρο τιμής στον Αντρέι Ταρκόφσκι. Στα αρνητικά της ταινίας η τάση των ηρώων για exposé, δηλαδή για παράθεση στοιχείων της ιστορίας για εμφανή ενημέρωση του θεατή.
Παρά την ηθελημένη προσπάθεια για αποστασιοποίηση του θεατή, το τέλος της ταινίας κρύβει μια συναισθηματική δύναμη έτσι όπως σκιαγραφεί τα ευγενή χαρακτηριστικά του πατέρα και της κόρης. Εν τέλει, πρόκειται για μια ταινία που αποτυπώνει αυτή την ιδιαίτερη σχέση με πολλή τρυφερότητα και κατανόηση.
Ανδρέας Άννινος
