Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Κατερίνα Μπέη
Παίζουν: Κάτια Γκουλιώνη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση
Παραγωγή: Ελλάδα, 2019
Διάρκεια: 2 ώρες 3 λεπτά
Η ζωή της πρώτης ελληνίδας στιχουργού, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, γίνεται ταινία από τον Άγγελο Φραντζή (Ακίνητο Ποτάμι). Η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω από δύο άξονες: το παρελθόν της Ευτυχίας μετά από τον ξεριζωμό της από το Αϊδίνι, και μια τιμητική βράβευση στην οποία σαν φαντάσματα την επισκέπτονται οι άνθρωποι που αγάπησε και σημάδεψαν τη ζωή της. Παράλληλα, πολλοί από τους μεγάλους μουσικούς με τους οποίους συνεργάστηκε κάνουν την εμφάνισή τους και εμπλουτίζουν τη βιογραφική αυτή ταινία.
Τα πάθη και η δημιουργικότητα της Ευτυχίας βρίσκονται στο επίκεντρο και πότε φαντάζουν σαν πλεόνασμα ζωής και ενέργειας ενός πληθωρικού ανθρώπου, πότε σαν αντίσταση απέναντι στο κατεστημένο της εποχής. Και πράγματι τα κομβικά σημεία της πολυτάραχης ζωής της αποδίδονται ενδελεχώς, με υπομονή και σιγουριά από τον Φραντζή, που η προηγούμενη ταινία του Ακίνητο Ποτάμι απέπνεε μια φρεσκάδα και έδειχνε ότι υπήρχε ένα βλέμμα πίσω από την κατασκευή της.
Βέβαια, εδώ η συγκυρία είναι διαφορετική, η Ευτυχία είναι μια εμπορική ταινία, και δυστυχώς κάποια από τα κλισέ που φαίνεται να έχουν υπογράψει συμβόλαιο με τις ελληνικές (και όχι μόνο) εμπορικές ταινίες κάνουν την επανεμφάνισή τους. Όμοιες κινήσεις της κάμερας στη βράβευση της Ευτυχίας με αντίληψη συναυλίας σε απευθείας μετάδοση, μια μόνιμη επίκληση στο συναίσθημα με μουσική που πολλές φορές καλύπτει τους διαλόγους, υπερβολική εμμονή στις αναφορές προσωπικοτήτων. Έτσι, η προσωπικότητα της βιογραφούμενης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, μια πραγματικά πληθωρική προσωπικότητα, ντύνεται με πέπλα συναισθηματισμού, που νομίζουμε πώς δεν της ταιριάζουν.
Η Ευτυχία είναι από τις εμπορικές ταινίες που έχουν ενδιαφέρον και τελικά πετυχαίνουν το στόχο τους, να κόψουν δηλαδή εισιτήρια και να είναι ψυχαγωγικές. Επιπροσθέτως, ξεχωρίζει ευχάριστα για το επίπεδο της υποκριτικής. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και αυτό είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι για το επίπεδο των συγκεκριμένων ηθοποιών, που ούτως ή άλλως είναι υψηλό, αλλά γιατί σε παρόμοιες περιπτώσεις το ναυάγιο είναι συνολικό και τους παρασέρνει όλους. Εν κατακλείδι, είμαστε ακόμα σε αναζήτηση ταινίας του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου που η φράση “ε, για ελληνική καλή είναι” δε θα έχει εφαρμογή.
Ανδρέας Άννινος
