Σκηνοθεσία: Greta Gerwig
Σενάριο: Noah Baumbach, Greta Gerwig
Παίζουν: Ryan Gosling, Kate McKinnon, Margot Robbie, Helen Mirren, John Cena, Ariana Greenblatt, Will Ferrell, Emma Mackey, Ritu Arya, Michael Cera, Nicola Coughlan, Simu Liu, America Ferrera, Alexandra Shipp
Παραγωγή: Αγγλία – ΗΠΑ, 2023
Διάρκεια: 1 ώρα 54 λεπτά
Στη σκιά της μαζικής κουλτούρας ανθίζει σε ροζ χρώματα η ηλιθιότητα.
Η Barbie ξεκινά να κάνει άσχημες σκέψεις περί θανάτου, ένα γεγονός που την οδηγεί εκτός Barbieland και τη στέλνει – μαζί με τον Ken – στο διάολο. Δηλαδή, στον πραγματικό κόσμο. Εκεί, θα συναντήσει τα στελέχη της μαμάς Mattel, της καλής αυτής εταιρίας με τη φοροδιαφυγή της και με τα όλα της, ενώ στη συνέχεια, όλοι μαζί, η Barbie, o Ken τα στελέχη και μία σχεδιάστρια της Mattel, που η κακή σχέση με την κόρη της είναι η γενεσιουργός αιτία της υπαρξιακής κρίσης της Barbie, αναμετρώνται στη Barbieland, που κινδυνεύει να γίνει Ken-dom. Από τις ελάχιστες φορές που η περίληψη της πλοκής, είναι καλύτερη ή μάλλον λιγότερο κακή από την πλοκή, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του άτυχου θεατή.
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια σε όλους όσοι κατάφεραν να αντέξουν έως το τέλος. Προφανώς θα είναι πολλοί, καθώς η «ταινία» σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε επίπεδο εισιτηρίων. Δεν είναι δύσκολη ταινία να δει κανείς, είναι αντιαισθητική. Προσωπικά, προσπαθώντας να μετρήσω πόσες φορές πέρασε απ’ την οθόνη το λογότυπο της Mattel, το brand name της, προϊόντα της που υπάρχουν στην πραγματικότητα και απλώς προωθούνται, αλλά και πόσες φορές ακούστηκε το χρυσαφένιο όνομά της, ομολογώ ότι με έπιασε αναγούλα. Αν ήταν να δω διαφημίσεις, θα έβλεπα prime time ελληνική τηλεόραση, όταν οι διαφημίσεις ξεκινούν και ξεχνούν να τελειώσουν. Πολύ κουραστική αυτή η επανάληψη, πολύ κουραστικές οι ερμηνείες της Margot Robbie και του Ryan Gosling, εξοντωτικά τα παστέλ χρώματα, κάκιστη μουσική, μια παρωδία ταινίας ή απλώς μια τραγωδία.
Το να παρακολουθείς ταινία της Mattel να καταπιάνεται με τη γυναικεία αυτενέργεια είναι σαν να ακούς τη Lockheed Martin να απαγγέλει ποιήματα για την παγκόσμια ειρήνη ή τα McDonald’s να ρητορεύουν για τη σημασία της υγιεινής διατροφής. Η Mattel μοιάζει να απολογείται για την κατασκευή μιας κούκλας, που επί δεκαετίες είναι πρότυπο μιας συγκεκριμένης ομορφιάς και μιας θετικότητας πέραν των ανθρωπίνων. Μονίμως γελαστή, ξανθιά, με ανοιχτό χρώμα δέρματος, έντονα βαμμένη, οι εκδοχές της πολλαπλασιάστηκαν όταν ο καπιταλιστικός χάρτης της αγοράς διευρύνθηκε, εντάσσοντας όλο και περισσότερα κοινά στη στόχευσή του. Όμως, η Mattel συνηθισμένη στον ψεύτικο, πλαστικό κόσμο της (αλήθεια, γιατί ακούγεται τόσο λίγο ο περίφημος στίχος, “Life in plastic, it’s fantastic” των Aqua; Πιθανώς, η εταιρία στο sequel θα απαντήσει, προωθώντας την οικολογική της καμπάνια…) πετά τη μπάλα στην εξέδρα, διατυπώνοντας έναν όψιμο μονισμό: η Barbie είναι όλες οι γυναίκες, το πνεύμα που τις ενώνει είναι αυτό που τελικά λείπει από τον Ken, που αν το είχε θα προέκυπτε ένας παράλληλος μονισμός σε συνεχή σύγκρουση με τον πρώτο. Και ούτω καθεξής στον διχαστικό κόσμο της Mattel, την οποία σταμάτησε να ενδιαφέρει το δίπολο ξανθή-μελαχρινή και στράφηκε στο δίπολο Barbie-Ken.
Σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, την «ταινία» σκηνοθετεί η Γκρέτα Γκέργουικ σε σενάριο δικό της και του Νόα Μπάουμπαχ. Έτσι, δεν προξενεί καμία απορία το γεγονός ότι το αποτέλεσμα θυμίζει άλλοτε φάρσα και άλλοτε παλιακό μιούζικαλ σε στιλ Δαλιανίδη, οι ηθοποιοί επιδίδονται σε έναν λεκτικό καταιγισμό που κυμαίνεται από μια εσανς εταιρικής εξιλεωτικής προπαγάνδας έως μια σειρά από θέσεις καθολικά αποδεκτές με τρόπο διδακτικό και σταθερά αποπροσανατολιστικό, ενώ η «ταινία» αν και προσπαθεί, δεν είναι αστεία. Και μην χρησιμοποιηθεί ως αντίλογος ότι είναι μια «ταινία» Barbie, τι περίμενες; Ακόμα και η Barbie δεν μπαίνει μέσα σε σκουπιδοσακούλες, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Στην εικόνα: H Συλλεκτική Κούκλα Barbie, Margot Robbie στον Ρόλο της Barbie με Ροζ Καουμπόικο Σύνολο, μόνο 100 €…
Ανδρέας Άννινος
