Από τους τίτλους της ταινίας, ακούμε τον ήχο του Ατλαντικού Ωκεανού. Σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία ο Ατλαντικός βρίσκεται εκεί, τον ακούμε, τον βλέπουμε, οι πρωταγωνιστές μιλούν γι αυτόν. Απέναντί του μια κοινωνία μάλλον υπό διάλυση και όχι υπό ανάπτυξη. Η Σενεγάλη και η σκονισμένη ατμόσφαιρα σε ένα εργοτάξιο στα περίχωρα της πρωτεύουσας Ντακάρ. Αυτή είναι η εισαγωγή της ταινίας Atlantics της Μάτι Ντιόπ, ηθοποιού και σκηνοθέτιδος. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία της που δανείζεται στοιχεία από το πρώτο της εγχείρημα, ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με τον ίδιο τίτλο.
Η Άντα, μια νέα κοπέλα που ζει στο Ντακάρ είναι ερωτευμένη με τον Σουλεϊμάν έναν εργάτη σε έναν υπό ανέγερση ουρανοξύστη, όμως οι δικοί της την έχουν ήδη προξενέψει στον Ομάρ, έναν ευκατάστατο άνδρα. Ο Σουλεϊμάν και κάποιοι από τους συνεργάτες του, μετά από την άρνηση του εργολάβου να καταβάλει τα δεδουλευμένα τους, αποφασίζουν να “βγουν στη θάλασσα”. Αυτή τους η απόφαση σε συνδυασμό με μια σειρά από πυρκαγιές και μία παράξενη “ίωση” που ταλαιπωρεί τους πρωταγωνιστές αποτελούν τον κεντρικό άξονα της πλοκής.
Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Ατλαντικός Ωκεανός με τα τεράστια, θεόρατα κύματα και με τον ήχο τους που καλύπτει τους διαλόγους και τους ντύνει με μία απόκοσμη αίσθηση. Απόκοσμο είναι και το soundtrack της ταινίας από τη Fatima al Qadiri, που τονίζει τις σκηνές μεταφυσικού περιεχομένου με τον καλύτερο τρόπο ενώ ακολουθεί την Άντα σε όλα τα στάδια της αναζήτησης του αγαπημένου της.
Πέραν της οργιώδους φωτογραφίας, στα δυνατά σημεία της ταινίας συγκαταλέγονται οι διάλογοι, με έντονο το ποιητικό στοιχείο αλλά και η σκηνοθετική ματιά με την κάμερα να είναι κινητική και να εναλλάσσεται με σταθερά πλάνα του πανταχού παρόντα Ωκεανού. Η ταινία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο που αρχίζει: με τον ήχο των κυμάτων. Λίγο πριν ακούγεται μια από τις πιο συγκλονιστικές κατάρες που έχουν ακουστεί στον κινηματογράφο: “Κάθε φορά που θα κοιτάς την κορυφή τού ουρανοξύστη σου, θα σκέφτεσαι τα άταφα κορμιά μας στο βυθό του ωκεανού”.
Ανδρέας Άννινος
