Σκηνοθεσία: Μαρτάιν ντε Γιονγκ
Σενάριο: Λάουρα βαν Ντάικ, Μαρτάιν ντε Γιονγκ
Πρωταγωνιστούν: Φέντγια βαν Χετ, Θέκλα Ρόιτεν
Παραγωγή: Ολλανδία, 2022
Διάρκεια: 112΄
Η ομαλή ροή της καθημερινότητας μίας δεμένης οικογένειας κλονίζεται έπειτα από τον απρόσμενο χαμό του πατέρα. Ο Τζον (Φέντγια βαν Χετ), δύτης στο επάγγελμα, θα προβεί σε μια άκρως δύσκολη κατάδυση με σκοπό να θρέψει τον εγωισμό του και να δοκιμάσει τα εσωτερικά του όρια, παρά να προβεί σε κάποια ουσιαστική ανακάλυψη. Η τραγική κατάληξη αναγκάζει τη γυναίκα του, Μερέλ, (Θέκλα Ρόιτεν) να έρθει αντιμέτωπη με το μοναχικό μεγάλωμα των δύο τους παιδιών, καθώς και με άλλες ανοιχτές οικονομικές υποχρεώσεις.
Το σπίτι που ανακαινίζουν σιγά-σιγά γίνεται συμβολικά το κέντρο που αναπτύσσεται η ιστορία. Τα συνεχόμενα φλας μπακ του σεναρίου δείχνουν την εξέλιξη του έρωτά τους, που μετατρέπεται σε αγάπη και στη δημιουργία οικογένειας με φόντο την ονειρική εστία – παράδεισο που θέλουν να ζήσουν. Η τωρινή κατάσταση, όπου η Μερέλ δεν μπορεί να αποδεχτεί το θάνατο του άντρα της γίνεται σημείο αναφοράς. Αυτή η ατμόσφαιρα γρήγορα μεταβιβάζεται και στα παιδιά με αποτέλεσμα η ζωή τους να γίνεται πιο δύσκολη. Έτσι, ξετυλίγεται η μετέπειτα τραγικότητα των τριών προσώπων που βιώνουν την ίδια απώλεια σε διαφορετικά μονοπάτια.
Τα παιδία αδυνατούν τελείως να τη χωνέψουν. Το μεν κοριτσάκι διατηρεί την προσμονή για επικοινωνία με τον πατέρα της. Δίαυλος επικοινωνίας γίνεται ένας παλιός τηλεφωνικός θάλαμος, δώρο του πατέρα ώστε να παίζουν. Μέσα από αυτόν ξεγελιέται προσεγγίζοντας τον έστω φανταστικά. Στον αντίποδα το αγόρι τον αναζητά συνεχώς με τον δικό του τρόπο, κρατώντας σαν παιχνίδι την ανάσα του στη κοντινή λίμνη, παλεύοντας να κρατήσει τις αναμνήσεις ζωντανές. Η Μερέλ που διαθέτει ένα τρόπο επικοινωνίας με τους νεκρούς με ένα είδος νάρκωσης διστάζει να το χρησιμοποιήσει για να έρθει σε επαφή μαζί του, βάζοντας ολοένα και πιο πολλές τρικλοποδιές στις αναμνήσεις που τη φορτώνουν.
Η ταινία ακροβατεί συνεχώς μεταξύ του παρελθόντος και της τωρινής κατάστασης. Συνδετικός κρίκος το υπερβατικό στοιχείο που δίνει το χάρισμα της Μερέλ, επιφορτίζοντας συναισθηματικά το θεατή με αρκετές σεκάνς που υποδηλώνουν το βάθος που είχε η αγάπη τους και τις δυσκολίες για ένα νέο ξεκίνημα. Εξαιρετική η φωτογραφία και η μουσική, δυναμώνουν το λυρισμό της ταινίας. Μία εκ των καλύτερων προβολών στο 63ο ΦΚΘ, καταφέρνει να συγκινήσει και να δώσει στο θεατή την εντύπωση ότι καμιά φορά η απώλεια που συμβαίνει μία φορά μπορεί να είναι λιγότερο επίπονη από τις όμορφες αναμνήσεις που στη θυμίζουν συνεχώς.
Λεωνίδας Ρηγόπουλος
