Κλείνω τα μάτια και στην μεγάλη οθόνη του μυαλού μου προσπαθώ να προβάλλω κομμάτια κι αποσπάσματα από κινούμενες εικόνες, που είδα στην οθόνη του υπολογιστή το τελευταίο δεκαήμερο.
Κομμάτια κι αποσπάσματα από ταινίες, που προβλήθηκαν στην Σαλονίκη στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (03 – 13 Νοεμβρίου).
‘Ενα κορίτσι κοντά στην ενηλικίωση ταξιδεύει με τραίνο γιά να θάψει τον πατέρα της. Η υγρή, λόγω της βροχής, γή θα καθυστερήσει την κηδεία, τόσο όσο χρειάζεται γιά να γνωρισθεί το κορίτσι με το αγόρι.
Η γη θα στεγνώσει, ο πατέρας θα ταφεί, η φιλία δεν θα γίνει έρωτας. Το κορίτσι θα γυρίσει στο υποθηκευμένο πατρικό σπίτι και το αγόρι θα πιάσει δουλειά σε ποταμόπλοιο…(1)
Ο Ίλιε, είναι ένας αστυνομικός, που συνειδητά αποτραβιέται σ’ ένα χωριουδάκι στα σύνορα Ρουμανίας και Μολδαβίας. Κάνει τα στραβά μάτια σε όσα πράττουν οι νοικοκυραίοι (Δήμαρχος, Παπάς και κομπανία) και προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του: ένα περιβόλι γεμάτο δέντρα. Η έκρηξη, όμως, μοιάζει αναπόφευκτη… – ο 44χρονος Iulian Postelnicu στον ρόλο του Ίλιε είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. (2)
Μπορεί να γίνει το πένθος διαχειρίσιμο? Ο δύτης πατέρας θα μείνει γιά πάντα σφηνωμένος στον βυθό μιάς λίμνης κάπου στην Νότια Αφρική.
Πίσω στην Ολλανδία, η απουσία του θα στοιχειώσει την γυναίκα του, την τετράχρονη κόρη και τον εννιάχρονο γιό του. Στο συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας, η μάνα και τα δυό μικρά παιδιά θα αποχαιρετήσουν με τον δικό τους τρόπο τον χαμένο πατέρα, στέλνοντάς του την αγάπη τους από τον τηλεφωνικό θάλαμο της αυλής, που ποτέ δεν λειτουργούσε και είναι ώρα, διαλυμένος πιά, να πάει γιά παλιοσίδερα… (3)
O Πάνος, ένας από τους 48.646 δημόσιους υπάλληλους – φαντάσματα, αποφασίζει να “ρίξει” μαύρη πέτρα γενικά. Δεν μπορούσε τα σκρίνια και τα σεμεδάκια της μάνας του όπως θα εξηγήσει, όταν κάποια στιγμή επιστρέψει.
Όσο θα κρατήσει η “μαύρη πέτρα” θα τον αναζητήσει ένα κινηματογραφικό συνεργείο και η οικογένειά του (μάνα και αδερφός) με την βοήθεια του Μιχάλη, ενός μαύρου ταξιτζή, που ονειρεύεται να γίνει ο πρώτος μαύρος δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα.
Η Ελένη Κοκκίδου είναι συγκλονιστική στο ρόλο της μάνας. (4)
Σύμφωνα με την πινακίδα από νέον είναι ένα μίνι μάρκετ, που λειτουργεί ολημερίς και ολονυχτίς. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μιά απάνθρωπη φυλακή στα προάστια της Μόσχας γιά μετανάστες (κυρίως Ουζμπέκους) , που αναζητούν μιά καλύτερη ζωή και καταλήγουν χειρότεροι κι από σκλάβοι.
Η Μουκαμπάτ, μιά νεαρή κοπέλα και μητέρα, αποφασίζει κάποια στιγμή να σηκώσει κεφάλι. Κέρδισε ή έχασε? Το ποιητικό τέλος της ταινίας αφήνει την απάντηση ανοικτή… (5)
Ντόνετσκ. Σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας. Ιούλιος 2014.
H Ίρκα θα γεννήσει πάνω σ’ ένα γεμάτο από σκόνη καναπέ, ενός βομβαρδισμένου σπιτιού, ενώ στην αυλή βρίσκονται σκοτωμένοι από Ρώσους αυτονομιστές ο άντρας της και ο αδερφός της.
Είναι μιά γέννα πολύ δύσκολη. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η ‘Ιρκα απαντάει με ζωή στον θάνατο. Μιά θαρραλέα απάντηση σ’ έναν κόσμο, που διαλέγει τον θάνατο από την ζωή. (6)
Η Λάουρα καταφθάνει στην “Στρογγυλή Λίμνη” (Τρένκε Λάουκεν), μιά μικρή πόλη στην Επαρχία του Μπουένος Άιρες, 400 τόσα χιλιόμετρα μακρυά από την πόλη των “Καλών Ανέμων”. (7)
Σκοπός της είναι να ολοκληρώσει την εργασία της στα λουλούδια της περιοχής, ώστε να γίνει Ακαδημαϊκός.
Το ομορφότερο – και μερικές φορές σπανιότερο – λουλούδι, αυτό του ‘Ερωτα, η Λάουρα θα το ανακαλύψει στην τολμηρότατη αλληλογραφία δύο εραστών, που είναι περίτεχνα κρυμμένη στις σελίδες κάποιων βιβλίων, που δανείζεται από την τοπική Βιβλιοθήκη.
Την ταινία διαπερνά μιά αίσθηση μυστηρίου βγαλμένη από το Twin Peaks, χωρίς, όμως, στιγμή να χάνει το ΛατινοΑμερικάνικο χρώμα της.
Δυστυχώς στο δεύτερο μέρος της ταινίας, μαζύ με την ηρωίδα, εξαφανίζεται κι όλη η γοητεία του πρώτου μέρους…
Λένε, ότι οι κόρες αγαπάνε κομματάκι παραπάνω τους πατέρες (και το αντίστροφο). Η 16χρονη Εύα, που ζει με την μητέρα της, την μικρότερη αδερφή της και τον γάτο της δεν αποτελεί εξαίρεση. (8)
Ασφυκτιά στο σπίτι της μητέρας της κι ένα από τα (ηλεκτρισμένο) όνειρά της είναι να μείνει με τον πατέρα της, που έχει τα δικά του θέματα, όπως θα έλεγε και ο Ντινάκος.
Η ταινία από μόνη της είναι ένα ηλεκτρισμένο όνειρο με δυό σκηνές, που θα με κυνηγούν γιά πολύ – εάν όχι γιά πάντα.
Κάπου εδώ ανοίγω τα μάτιά μου. Η προβολή τελείωσε.
Μπορεί να επανέλθω…
1. Στον ανοιχτό δρόμο – Μαριάν Ματίας / Runner – Marian Mathias – https://www.filmfestival.gr/el/movie-tiff/movie/14551
2. Άνθρωποι της πράξης – Πάουλ Νεγκοέσκου / Oameni de treabă – Paul Negoescu – https://www.filmfestival.gr/el/movie-tiff/movie/14518
3. Νάρκωση – Μαρτάιν ντε Γιονγκ / Narcosis – Martijn de Jong – https://www.filmfestival.gr/en/movie/movie/14697
4. Black Stone – Σπύρος Ιακωβίδης – https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/14594
5. Μίνι μάρκετ – Μιχαήλ Μπορόντιν / Produkty 24 – Michael Borodin – https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/14481
6. Κλόνταϊκ – Μαρίνα Ερ Γκόρμπαχ / Klondike – Maryna Er Gorbach – https://www.filmfestival.gr/en/section-tiff/movie/1236/14467
7. Τρένκε Λάουκεν – Μέρος Πρώτο – Λάουρα Σιταρέλα / Trenque Lauquen – Part – Laura Citarella – https://www.filmfestival.gr/en/movie/movie/14729
8. Έχω ηλεκτρισμένα όνειρα – Βαλεντίνα Μαουρέλ / Tengo sueños eléctricos – Valentina Maurel – https://www.filmfestival.gr/el/movie/movie/14568
